22/05/2013
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο βλέπωανελλιπώς Eurovision. Ότανμάλιστα ήμουν πιτσιρίκα με τα δυο μου αδέλφια παίρναμε χαρτί και μολύβι καιψηφίζαμε κιόλας.
Μπορεί με τα χρόνια ο διαγωνισμός να εξελίχθηκε ή μάλλον να εκφυλίστηκεσε ένα show πολύ ή λίγο φαντασμαγορικό, μεστοιχεία κιτς, φαντεζί ή πιο φουτουριστικά και κυρίως σε έναν διαγ...ωνισμό πουαποδεικνύει την εμπορευματοποίηση της μουσικής. Το γεγονός ότι ολοένα καιπερισσότερες χώρες επιλέγουν να διαγωνιστούν με αγγλικό στίχο σε μουσική που δεθυμίζει καθόλου τη διαγωνιζόμενη χώρα, όπως επίσης και το γεγονός ότι ηψηφοφορία γίνεται κατά βάση με πολιτικάκριτήρια (ψήφο στους γείτονες πχ) καταδεικνύει το πόσο σημαντικό είναι τοκέρδος και το πόσο ισοπεδωτικά κατά μία άποψη λειτουργεί αυτό για τη μουσική.Καταδεικνύει επίσης ότι ο θεσμός μόνο ενωτικά δε λειτουργεί.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο βλέπωανελλιπώς Eurovision. Ότανμάλιστα ήμουν πιτσιρίκα με τα δυο μου αδέλφια παίρναμε χαρτί και μολύβι καιψηφίζαμε κιόλας.
Μπορεί με τα χρόνια ο διαγωνισμός να εξελίχθηκε ή μάλλον να εκφυλίστηκεσε ένα show πολύ ή λίγο φαντασμαγορικό, μεστοιχεία κιτς, φαντεζί ή πιο φουτουριστικά και κυρίως σε έναν διαγ...ωνισμό πουαποδεικνύει την εμπορευματοποίηση της μουσικής. Το γεγονός ότι ολοένα καιπερισσότερες χώρες επιλέγουν να διαγωνιστούν με αγγλικό στίχο σε μουσική που δεθυμίζει καθόλου τη διαγωνιζόμενη χώρα, όπως επίσης και το γεγονός ότι ηψηφοφορία γίνεται κατά βάση με πολιτικάκριτήρια (ψήφο στους γείτονες πχ) καταδεικνύει το πόσο σημαντικό είναι τοκέρδος και το πόσο ισοπεδωτικά κατά μία άποψη λειτουργεί αυτό για τη μουσική.Καταδεικνύει επίσης ότι ο θεσμός μόνο ενωτικά δε λειτουργεί.
Επιπροσθέτως δε στην αγωνία τους κάποιες χώρες να πάρουν τηνπρωτιά στέλνουν το βαρύ πυροβολικό, δηλαδή ονόματα με μεγάλη ιστορία στο χώροτης μουσικής, με κομμάτια όμως αμφιβόλουποιότητας. πχ Bonnie Tyler,Patricia Kaas κτλ…
Το «άρτος και θεάματα» είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος νακρατά τον κόσμο καθηλωμένο, αποχαυνωμένο, μακριά από επικίνδυνες για το σύστημασκέψεις. Τα ποσά δε που δαπανώνται κάθε χρόνο για το συγκεκριμένο σόου,οργάνωση και συμμετοχή, είναι, στηνεποχή της μεγάλης κρίσης που βιώνει όλη η Ευρώπη, τουλάχιστον σκανδαλώδεις καιπροκλητικά.
Στη Eurovision, ως θεσμός, αν θέλαμε πραγματικά να είναιένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού και μουσικής, που θα συμβάλλειαποτελεσματικά στην προώθηση και εμπέδωση της φιλίας και της ειρήνης, μέσα απότον πολιτισμό, ήτοι παρουσίαση διαφορετικής κουλτούρας, μουσικής παιδείας καιιστορίας, πολυγλωσσία, θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε χώρα νασυμμετέχει με τραγούδι στη γλώσσα της, συνοδευόμενο από παραδοσιακή έθνικμουσική, συνυφασμένη με την κουλτούρα της χώρας Τα flamenco της Ισπανίας, τα Fado της Πορτογαλίας, η tarantella της Iταλίας, η γκάιντα και τα φλάουτα της Ιρλανδίας, τα βαλς τηςκεντρικής Ευρώπης, τα χάλκινα των Βαλκανίων, και για να έρθουμε και στα καθ’ημάς, μπαγλαμαδάκια, μπουζουκάκια, λύρες Κρητικές και ποντιακές, κλαρίνα, ρυθμοί νησιώτικοι, ηπειρώτικοι,ρουμελιώτικοι κοκ . Ό,τι θυμίζει και κλείνει μέσα του την Ελλάδα. (Γι’ αυτό μουάρεσε η φετινή συμμετοχή μας με τον Αγάθωνα και τους Κόζα Μόστρα. Γιατί μεεξαίρεση το ρεφρέν, το τραγούδι ήταν κατά 90% ελληνικό με μουσική που θύμιζεΒαλκάνια και Ελλάδα.)
Γιατί λοιπόν εξακολουθώ να βλέπω Eurovision; Πέρα από το ότι στιςδύσκολες στιγμές που βιώνουμε, χρειαζόμαστε μικρές ανάσες ξεγνοιασιάς, υπάρχειμία αλήθεια, υποκειμενική βέβαια. Και αυτή είναι ότι εκτός που αγαπώ τημουσική, συχνά πυκνά ανάμεσα στα μουσικά κομμάτια αμφιβόλου ποιότητας, τις extreme ή κιτς παρουσιάσεις,τα φαντεζί ενδύματα των artists(ή την παντελή απουσία τους), λάμπουν κάτι μουσικά διαμαντάκια που μας αφήνουνάφωνους στη θεϊκή μελωδία τους. Κομμάτια που τα ακούς και απλά νιώθεις τυχερόςπου στήθηκες 2 ώρες μπροστά στο χαζοκούτι, ανεχόμενος τη μετριότητα, μέχρι να έρθειη στιγμή να ακούσεις τη μαγεία. όπως πχ –προσωπική επιλογή- το Nocturne τωνSecretGarden με το οποίο η Νορβηγία είχε κερδίσει το θεσμό το 1995.
Η μουσική (πρέπει να) μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Κιαν ακόμα δε καταλαβαίνεις τους στίχους, μια φωνή αισθαντική, ωραία και καθαρή που τη συνοδεύει μία θεϊκή μελωδία θααγγίξει την ψυχή σου, φωτίζοντας για λίγο τη ζωή, προκαλώντας συναισθήματα ή ξυπνώντας σου αναμνήσεις. Και τότε πολύεύκολα θα πεις: And the twelve points go to….
Το «άρτος και θεάματα» είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος νακρατά τον κόσμο καθηλωμένο, αποχαυνωμένο, μακριά από επικίνδυνες για το σύστημασκέψεις. Τα ποσά δε που δαπανώνται κάθε χρόνο για το συγκεκριμένο σόου,οργάνωση και συμμετοχή, είναι, στηνεποχή της μεγάλης κρίσης που βιώνει όλη η Ευρώπη, τουλάχιστον σκανδαλώδεις καιπροκλητικά.
Στη Eurovision, ως θεσμός, αν θέλαμε πραγματικά να είναιένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού και μουσικής, που θα συμβάλλειαποτελεσματικά στην προώθηση και εμπέδωση της φιλίας και της ειρήνης, μέσα απότον πολιτισμό, ήτοι παρουσίαση διαφορετικής κουλτούρας, μουσικής παιδείας καιιστορίας, πολυγλωσσία, θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε χώρα νασυμμετέχει με τραγούδι στη γλώσσα της, συνοδευόμενο από παραδοσιακή έθνικμουσική, συνυφασμένη με την κουλτούρα της χώρας Τα flamenco της Ισπανίας, τα Fado της Πορτογαλίας, η tarantella της Iταλίας, η γκάιντα και τα φλάουτα της Ιρλανδίας, τα βαλς τηςκεντρικής Ευρώπης, τα χάλκινα των Βαλκανίων, και για να έρθουμε και στα καθ’ημάς, μπαγλαμαδάκια, μπουζουκάκια, λύρες Κρητικές και ποντιακές, κλαρίνα, ρυθμοί νησιώτικοι, ηπειρώτικοι,ρουμελιώτικοι κοκ . Ό,τι θυμίζει και κλείνει μέσα του την Ελλάδα. (Γι’ αυτό μουάρεσε η φετινή συμμετοχή μας με τον Αγάθωνα και τους Κόζα Μόστρα. Γιατί μεεξαίρεση το ρεφρέν, το τραγούδι ήταν κατά 90% ελληνικό με μουσική που θύμιζεΒαλκάνια και Ελλάδα.)
Γιατί λοιπόν εξακολουθώ να βλέπω Eurovision; Πέρα από το ότι στιςδύσκολες στιγμές που βιώνουμε, χρειαζόμαστε μικρές ανάσες ξεγνοιασιάς, υπάρχειμία αλήθεια, υποκειμενική βέβαια. Και αυτή είναι ότι εκτός που αγαπώ τημουσική, συχνά πυκνά ανάμεσα στα μουσικά κομμάτια αμφιβόλου ποιότητας, τις extreme ή κιτς παρουσιάσεις,τα φαντεζί ενδύματα των artists(ή την παντελή απουσία τους), λάμπουν κάτι μουσικά διαμαντάκια που μας αφήνουνάφωνους στη θεϊκή μελωδία τους. Κομμάτια που τα ακούς και απλά νιώθεις τυχερόςπου στήθηκες 2 ώρες μπροστά στο χαζοκούτι, ανεχόμενος τη μετριότητα, μέχρι να έρθειη στιγμή να ακούσεις τη μαγεία. όπως πχ –προσωπική επιλογή- το Nocturne τωνSecretGarden με το οποίο η Νορβηγία είχε κερδίσει το θεσμό το 1995.
Η μουσική (πρέπει να) μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Κιαν ακόμα δε καταλαβαίνεις τους στίχους, μια φωνή αισθαντική, ωραία και καθαρή που τη συνοδεύει μία θεϊκή μελωδία θααγγίξει την ψυχή σου, φωτίζοντας για λίγο τη ζωή, προκαλώντας συναισθήματα ή ξυπνώντας σου αναμνήσεις. Και τότε πολύεύκολα θα πεις: And the twelve points go to….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου