Σκέψεις "κρίσης"

(24/02/2012)

Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος μας μοιάζει να έχει συρρικνωθεί στα στενά, ασφυκτικά όρια της καθημερινής μας μιζέριας. Μιας μιζέριας που προκάλεσε όχι μόνο η οικονομική αλλά και η κοινωνική, ηθική και πνευματική κρίση. Κάποτε κουβεντιάζαμε για πράγματα που είχαν αξία. Για ταινίες, μουσική, βιβλία, για τα μεγάλα και μικρά μυστήρια του κόσμο. Και το γέλιο ήταν η μόνιμη μελωδία που συνόδευε την παρέα. ...Τώρα έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και στη σιωπή και οι λίγες κουβέντες που ανταλλάσουμε είναι το πώς διάολο θα τα βγάλουμε πέρα με την υποβάθμιση της τσέπης μας και κυρίως της ζωής μας. Η μελωδία της παρέας είναι μία μονότονη μουρμούρα. Κι αν κάπου κάπου ακούγεται ένα γέλιο, κι αυτό χάνεται γρήγορα, σα να μην υπήρξε ποτέ, γεμίζοντάς μας ενοχές που μπορούμε και γελάμε την ώρα που κάποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν περισσότερο από εμάς.Λένε ότι η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή. Λοιπόν η αυγή έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Όχι γιατί τα πράγματα πάνε καλύτερα. Τουναντίον. Απλά γιατί έχουμε αρχίσει να αναπτύσσουμε ένα διαφορετικό είδος κοινωνικής αλληλεγγύης.παρηγορούμε ο ένας τον άλλον, δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, σφίγγουμε τα χέρια, σκορπάμε δειλά χαμόγελα, γελάμε διακωμωδώντας την κατάσταση (το χιούμορ πάντα ήταν το καλύτερο όπλο απέναντι στη θλίψη και στη μιζέρια). Οργανωνόμαστε όσο μπορούμε, αντιδρούμε δειλά δειλά, άλλες φορές οργανωμένα, άλλες φορές σπασμωδικά. Κι έτσι σιγά σιγά τα όρια του μικρόκοσμού μας διαστέλλονται και γίνονται ένας ολόκληρος κόσμος, τόσο μεγάλος που χωράει την οργή, το θυμό, το θάρρος, τη δύναμη να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια της ζωής μας.