ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ (η λευκή πόλη)

Έφτασα στο Βελιγράδι ένα πρωινό του Ιούλη του 2009. Ως πτυχιούχος Πανεπιστημίου είχα κάνει αίτηση υποτροφίας για τα προγράμματα ανταλλαγών στα πλαίσια διμερών μορφωτικών συμβάσεων για θερινά μαθήματα γλώσσας και την είχαν κάνει δεκτή. Επέλεξα τη Σερβία και το Βελιγράδι, αφενός λόγω συμπάθειας προς τη συγκεκριμένη χώρα που τόσα είχε υποφέρει από τον πόλεμο, αφετέρου γιατί υπήρχαν αρκετές θέσεις αρά πιο πιθανό να με δεχτούν.

Κι επειδή ο κόσμος είναι μικρός, μία κοπέλα που συμμετείχε και παλιά σε παρόμοιο πρόγραμμα, μαζί με τη φίλη μου την Πέρη (επι τριετία διπλανή μου στο θρανίο στο Λύκειο), και η οποία επίσης θα συμμετείχε στο ίδιο πρόγραμμα, βρήκε το τηλέφωνό μου και με πήρε και κανονίσαμε να πάμε μαζί.

Το πρωινό ήταν ζεστό και φωτεινό. Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο μέχρι τη φοιτητική εστία. Το δωμάτιο ήταν μεγάλο με δικό του μπάνιο κι ένα κουζινάκι. Κουτσά στραβά συνεννοηθήκαμε με τον υπεύθυνο στην υποδοχή, ανεβήκαμε σε ένα λεωφορείο και βρεθήκαμε στη Φιλοσοφική Σχολή.

Για μένα η όλη εμπειρία ήταν σαν ένα μίνι erasmus. 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο απορροφημένη στα συνδικαλιστικά και κομματικά δρώμενα ούτε που σκεφτόμουν το πρόγραμμα erasmus.Πόσο μονοδιάστατη φοιτητική ζωή έκανα! Μετά την αποφοίτηση το είχα μετανιώσει που δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία. ¨Ετσι στα 28 είπα να το ζήσω σε σμίκρινση τουλάχιστον από άποψη χρόνου. Ήμουν από τους μεγαλύτερους εκεί. Τα περισσότερα παιδιά... ήταν παιδιά...18 -20 χρόνων, πάνω στην τρέλα της νιότης. Party, βόλτες, ποτό, έρωτες. Τα ζούσαν όλα και τα ζούσαν έντονα,όπως έντονα ζούνε όλοι οι νέοι σε αυτή την ηλικία, ειδικά οι φοιτητές που η μόνη τους ανησυχία είναι η εξεταστική. Παιδιά από διάφορα κράτη: Τσεχία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ. Τα περισσότερα έκαναν Βαλκανικές σπουδές. Λίγοι ήμασταν αυτοι που είχαμε σπουδάσει κάτι άλλο και ήμασταν εκεί, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Τα βράδια μαζευόμασταν στον κήπο της εστίας και μιλούσαμε για διάφορα. Λίγα αγγλικά, λίγα γαλλικά, λίγα σέρβικα, και πολλή παντομίμα, καταφέρναμε να συνεννοηθούμε. Όταν θέλεις πραγματικά να επικοινωνήσεις με τον άλλον η διαφορετική γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο. Αυτά που εμποδίζουν την επικοινωνία είναι οι προκαταλήψεις μας, ο ρατσισμός που υποβόσκει μέσα μας, οι παρωπίδες, τα κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας και οι μάσκες που φοράμε, κρύβοντας τον πραγματικό εαυτό μας, Αλλά ευτυχώς η αγάπη, η ευγένια, η καλοσύνη και το να στέκεις απέναντι στον άλλο καλοπροαίρετα πάντα ανοίγουν δρόμο. Νομίζω ότι οι ξένοι όταν ακούν Ελλάδα τα πρώτα πράγματα που τους έρχονται στο μυαλό είναι ο ήλιος, η θάλασσα και το συρτάκι. (εννοείται ότι το χορέψαμε στο πάρτυ αποχαιρετισμού)

Τα μαθήματα για εμάς τους αρχάριους ήταν 3 ώρες το απόγευμα, οπότε είχαμε όλα τα πρωινά και τα δειλινά ελεύθερα να περιπλανηθούμε στην πόλη. Από το πάρκο Kalemegdan με το κάστρο που στέκει φρουρός πάνω από το σημείο όπου συναντιούνται και αγκαλιάζονται τα δύο ποτάμια που διασχίζουν το Βελιγράδι, Δούναβης και Σάβα,

τον ζωολογικό κήπο, τον πεζόδρομο knez Mihailova γεμάτο με καφέ, μαγαζιά, βιβλιοπωλεία, και καλλιτέχνες του δρόμου,

όπου βολτάραμε συνήθως μετά το μάθημα τρώγοντας υπέροχο χύμα παγωτό (sladoled) ή νοστιμότατη pljeskavica, (σάντουιτς σε ψωμάκι με μπιφτέκι και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχούλα σου) και καταλήγαμε πάντα στο αγαπημένο Kalemegdan, μέχρι τη μποέμικη συνοικία της Skadarlija που θύμιζε Μονμάρτη, τον υπέροχο βοτανικό κήπο και τη μεγάλη λεωφόρο Bulevar Kralja Aleksandra με τα κτίρια του Πανεπιστημίου, (Σχολές, Βιβλιοθήκη κτλ), τη συνοκία Terazije που διασχίζει η Kralja Milana, με τα ξενοδοχεία όπως το Hotel Mockva, ένα υπέροχο κτίριο των αρχών του 20ου αιώνα, το παλιό παλάτι και άλλα κρατικά κτίρια, δρόμοι που περπατούσαμε μερικές φορές όταν γυρνούσαμε με τα πόδια στην εστία, το ναό του Αγ. Μάρκου,

και τον μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Σάββα (Sveti Savva) τον μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στα Βαλκάνια,

το Βελιγράδι είναι μια πόλη ζωντανή, περήφανη και με αξιοπρέπεια. Το ίδιο είναι και οι κάτοικοί του. Ζωντανοί, υπερήφανοι παθιασμένοι και αξιοπρεπείς παρόλα τα δεινά που τράβηξαν, έναν εμφύλιο πόλεμο, έναν ανηλεή βομβαρδισμό επί 78 μέρες από τους “πολιτισμένους” Ευρωπαίους και Αμερικάνους, και μετά τη φτώχεια με έναν πληθωρισμό να έχει εκτοξεύσει τις τιμές στα ύψη και την αξία του νομίσματος να έχει ισοπεδωθεί.

Με τα κατεστραμμένα κτίρια να στέκουν πληγές ανοιχτές και τα μνημεία να θυμίζουν τις μαρτυρικές μέρες, (πχ το μνημείο για τους 16 δολοφονημένους εργαζόμενους στην κρατική τηλεόραση στις 23/4/99, στο πάρκο Tasmajdan) η Λευκή πόλη (Beograd) κατάφερε να αντέξει και να πατήσει στα πόδια της.

 Με τα  πολλά μουσεία, αδιάψευστοι μάρτυρες του παρελθόντος  Εθνικό μουσείο, εβραϊκό μουσείο, εθνογραφικό μουσείο, το μουσείο του Νίκολα Τέσλα, και φυσικά το μουσείο (πρώην γιουγκοσλαβικής) ιστορίας με ένα ολόκληρο τμήμα αφιερωμένο στον μεγάλο ηγέτη Τίτο, όπου βρίσκεται και ο τάφος του (αν είναι όντως θαμμένος εκεί), όπου ανάμεσα στα δώρα των διαφόρων ηγετών προς τον Τίτο, είναι και μια πέτρα από το φεγγάρι δώρο του Αμερικανού προέδρου Νίξον.

Και το ελληνικό ενδιαφέρον, ο πύργος Νεμπόισα όπου φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε ο Ρήγας Φερραίος μαζί με τους καστοριανούς αδερφούς Εμμανουήλ.

Και την Ada Ciganlija ένα πάρκο αναψυχής με τεχνητή πλαζ, για βουτιές στον Σάβα.

το Βελιγράδι δε σε αφήνει να βαρεθείς. Έχει πολλά να σου δείξει και ακόμα περισσότερα να σου διδάξει. Αρκεί να πας με ανοιχτά μάτια και αυτιά.

Η εικοσαήμερη διαμονή μου στο Βελιγράδι, ήταν από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Με μερικά από τα παιδιά κρατήσαμε επαφή. Ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και ειδικά το facebook που βοηθάει στην επικοινωνία, όσο μακριά και αν είναι ο ένας από τον άλλο. Η γαλλιδούλα Αλίς (που την λέω μικρή μου Αλίς (ma petite Alice) -λογικό αφού την περνάω σχεδόν 10 χρόνια) γλύτωσε από θαύμα από τη σφαγή του ISIS στο θέατρο Bataclan του Παρισιού, όπου είχε πάει να δει το αγαπημένο της συγκρότημα. Τραγική ειρωνεία, στο προφίλ της πριν πάει έγραψε ότι πάει να συναντήσει το διάβολο... και όντως τον συνάντησε! Η επίσης γαλλίδα Ellie βρήκε δουλειά στη Σερβία, μετά στη Μολδαβία και στη Ρωσία, αφού στη Γαλλία είναι αδύνατο να βρει. Ο τσέχος Samuel λατρεύει το ραγκμπι και θεωρεί το ποδόσφαιρο άθλημα για αριστοκράτες... και ο αγαπημένος Marco ο ιταλό-σλοβένος ( ένα σύντομο ειδύλλιο, που ξεκίνησε διαδικτυακά, πέρασε από ένα ευτυχισμένο ανοιξιάτικο δεκαήμερο στην Ιταλία, και στις δαλματκές ακτές και κατέληξε στο χωρισμό. The fairytale gone bad. )

Είναι μερικοί τόποι, που η ενέργειά τους ταιριάζει με τη δική σου. Που σε δέχονται, σε αγκαλιάζουν, σε γεμίζουν τόσο που ακόμα και αν τους επισκέπτεσαι για πρώτη φορά, να τους νιώθεις οικείους. Μια τέτοια πόλη είναι για μένα το Βελιγράδι. Μια πόλη όμορφη, θετική, αξιοπρεπής, που ο ρυθμός της συντονίζεται με τον δικό μου και το τραγούδι της μιλάει στην καρδιά μου. Μια πόλη στην οποία ένιωσα από την πρώτη στιγμή ότι ταίριαζα απόλυτα και που θα ήθελα κάποια στιγμή να επιστρέψω. Και το μόνο που μπορώ να πω μετά από τις πλούσιες εμπειρίες που μου χάρισε είναι ένα απλό Hvala Beograd!

44 χρόνια από τη δολοφονία του Che Guevara (09/10/1967)

08/10/2011

Το πρόσωπό του έγινε αφίσα σε εκατομμύρια νεανικά (και μη) δωμάτια, έγινε πόστερ, έγινε φωτογραφία, τυπώθηκε σε δισεκατομμύρια μπλουζάκια, έγινε ενα κερδοφόρο εμπόρευμα. Ο σοσιαλιστής-ιδεαλιστής γιατρός από την Αργεντινή που συνέδεσε το όνομα του με τη μεγάλη κουβανική επανάσταση στη δικτατορία του Μπατίστα,  έγινε γρήγορα θρύλος και μετά τη δολοφο...νία του πέρασε στη σφαίρα του μύθου..  Το όνομα του έγινε τραγούδι στα χείλη των απανταχού εξεγερμένων και επαναστατημένων..

ΑΝ ζούσε σήμερα ο Τσε θα ήταν 83 ετών.. Πιθανότατα θα δυσανασχετούσε με το ανελεύθερο καθεστώς στην Κούβα του συναγωνιστή του Κάστρο, με τη φτώχεια, την πείνα, και την ομοφοβία, την εφηβική πορνεία για μια χούφτα δολάρια...  Με τον Τσάβες στη Βενεζουέλα, με την μετεξέλιξη της κομμουνιστικής Κίνας σε ανερχόμενη ιδιότυπη καπιταλιστική δύναμη. Θα έβλεπε την κατάρρευση του  Υπαρκτού Σοσιαλισμού στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, εν μία νυκτί.  Θα  έβλεπε την εξέλιξη του καπιταλισμού στις ανεπτυγμένες χώρες σε εναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό που οδηγεί τους μη προνομιούχους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Θα έπαιρνε σίγουρα μέρος και θα ηγούνταν του κινήματος των αγανακτισμένων. Ίσως έκανε πορεία έξω από τη Γουόλ Στρητ.   Θα στενοχωριόταν για την χρεοκοπία της πατρίδας του της Αργεντινής. Αλλά από την άλλη ίσως και να ένιωθε υπερηφάνια για το πώς αυτή η χώρα από το απόλυτο μηδέν αρχίζει να ξαναχτίζει τον κόσμο της.
Αλλά πάλι ίσως Όχι.
Σημασία έχει που ακόμα και σήμερα 44 χρόνια μετά τη δολοφονία του  ο Τσε συνεχίζει να εμπνέει. Μπορεί λιγότερο απ' ότι παλαιότερα. Παραμένει όμως επίκαιρος. Παραμένει συνώνυμο της επανάστασης, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Παραμένει EL CHE!

Περί Eurovision

22/05/2013

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο βλέπωανελλιπώς Eurovision. Ότανμάλιστα ήμουν πιτσιρίκα με τα δυο μου αδέλφια παίρναμε χαρτί και μολύβι καιψηφίζαμε κιόλας.
Μπορεί με τα χρόνια ο διαγωνισμός να εξελίχθηκε ή μάλλον να εκφυλίστηκεσε  ένα show πολύ ή λίγο φαντασμαγορικό, μεστοιχεία κιτς, φαντεζί ή πιο φουτουριστικά και κυρίως σε έναν διαγ...ωνισμό πουαποδεικνύει την εμπορευματοποίηση της μουσικής. Το γεγονός ότι ολοένα καιπερισσότερες χώρες επιλέγουν να διαγωνιστούν με αγγλικό στίχο σε μουσική που δεθυμίζει καθόλου τη διαγωνιζόμενη χώρα, όπως επίσης και το γεγονός ότι ηψηφοφορία γίνεται κατά βάση με  πολιτικάκριτήρια (ψήφο στους γείτονες πχ) καταδεικνύει το πόσο σημαντικό είναι τοκέρδος και το πόσο ισοπεδωτικά κατά μία άποψη λειτουργεί αυτό για τη μουσική.Καταδεικνύει επίσης ότι ο θεσμός μόνο ενωτικά δε λειτουργεί.

Επιπροσθέτως δε στην αγωνία τους κάποιες χώρες να πάρουν τηνπρωτιά στέλνουν το βαρύ πυροβολικό, δηλαδή ονόματα με μεγάλη ιστορία στο χώροτης μουσικής, με κομμάτια όμως  αμφιβόλουποιότητας. πχ Bonnie Tyler,Patricia Kaas κτλ…
Το «άρτος και θεάματα» είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος νακρατά τον κόσμο καθηλωμένο, αποχαυνωμένο, μακριά από επικίνδυνες για το σύστημασκέψεις. Τα ποσά δε που δαπανώνται κάθε χρόνο για το συγκεκριμένο σόου,οργάνωση και συμμετοχή, είναι,  στηνεποχή της μεγάλης κρίσης που βιώνει όλη η Ευρώπη, τουλάχιστον σκανδαλώδεις καιπροκλητικά.
Στη Eurovision, ως θεσμός, αν θέλαμε πραγματικά να είναιένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού και μουσικής, που θα συμβάλλειαποτελεσματικά στην προώθηση και εμπέδωση της φιλίας και της ειρήνης, μέσα απότον πολιτισμό, ήτοι παρουσίαση διαφορετικής κουλτούρας, μουσικής παιδείας καιιστορίας, πολυγλωσσία, θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε χώρα νασυμμετέχει με τραγούδι στη γλώσσα της, συνοδευόμενο από παραδοσιακή έθνικμουσική, συνυφασμένη με την κουλτούρα της χώρας Τα flamenco της Ισπανίας, τα Fado της Πορτογαλίας, η tarantella  της Iταλίας, η γκάιντα και τα φλάουτα της Ιρλανδίας, τα βαλς τηςκεντρικής Ευρώπης, τα χάλκινα των Βαλκανίων, και για να έρθουμε και στα καθ’ημάς, μπαγλαμαδάκια, μπουζουκάκια,  λύρες Κρητικές και ποντιακές, κλαρίνα, ρυθμοί νησιώτικοι, ηπειρώτικοι,ρουμελιώτικοι κοκ . Ό,τι θυμίζει και κλείνει μέσα του την Ελλάδα. (Γι’ αυτό μουάρεσε η φετινή συμμετοχή μας με τον Αγάθωνα και τους Κόζα Μόστρα. Γιατί μεεξαίρεση το ρεφρέν, το τραγούδι ήταν κατά 90% ελληνικό με μουσική που θύμιζεΒαλκάνια και Ελλάδα.)
Γιατί λοιπόν εξακολουθώ να βλέπω Eurovision; Πέρα από το ότι στιςδύσκολες στιγμές που βιώνουμε, χρειαζόμαστε μικρές ανάσες ξεγνοιασιάς, υπάρχειμία αλήθεια, υποκειμενική βέβαια. Και αυτή είναι ότι εκτός που αγαπώ τημουσική, συχνά πυκνά ανάμεσα στα μουσικά κομμάτια αμφιβόλου ποιότητας, τις extreme ή κιτς παρουσιάσεις,τα φαντεζί ενδύματα των artists(ή την παντελή απουσία τους), λάμπουν κάτι μουσικά διαμαντάκια που μας αφήνουνάφωνους στη θεϊκή μελωδία τους. Κομμάτια που τα ακούς και απλά νιώθεις τυχερόςπου στήθηκες 2 ώρες μπροστά στο χαζοκούτι, ανεχόμενος τη μετριότητα, μέχρι να έρθειη στιγμή να ακούσεις τη μαγεία. όπως πχ –προσωπική επιλογή- το Nocturne τωνSecretGarden με το οποίο η Νορβηγία είχε κερδίσει το θεσμό το 1995. 
Η μουσική (πρέπει να) μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Κιαν ακόμα δε καταλαβαίνεις τους στίχους, μια φωνή αισθαντική, ωραία και καθαρή που τη συνοδεύει μία θεϊκή μελωδία θααγγίξει την ψυχή σου, φωτίζοντας για λίγο τη ζωή,  προκαλώντας συναισθήματα ή  ξυπνώντας σου αναμνήσεις. Και τότε πολύεύκολα θα πεις:  And the twelve points go to….

Σκέψεις "κρίσης"

(24/02/2012)

Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος μας μοιάζει να έχει συρρικνωθεί στα στενά, ασφυκτικά όρια της καθημερινής μας μιζέριας. Μιας μιζέριας που προκάλεσε όχι μόνο η οικονομική αλλά και η κοινωνική, ηθική και πνευματική κρίση. Κάποτε κουβεντιάζαμε για πράγματα που είχαν αξία. Για ταινίες, μουσική, βιβλία, για τα μεγάλα και μικρά μυστήρια του κόσμο. Και το γέλιο ήταν η μόνιμη μελωδία που συνόδευε την παρέα. ...Τώρα έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και στη σιωπή και οι λίγες κουβέντες που ανταλλάσουμε είναι το πώς διάολο θα τα βγάλουμε πέρα με την υποβάθμιση της τσέπης μας και κυρίως της ζωής μας. Η μελωδία της παρέας είναι μία μονότονη μουρμούρα. Κι αν κάπου κάπου ακούγεται ένα γέλιο, κι αυτό χάνεται γρήγορα, σα να μην υπήρξε ποτέ, γεμίζοντάς μας ενοχές που μπορούμε και γελάμε την ώρα που κάποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν περισσότερο από εμάς.Λένε ότι η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή. Λοιπόν η αυγή έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Όχι γιατί τα πράγματα πάνε καλύτερα. Τουναντίον. Απλά γιατί έχουμε αρχίσει να αναπτύσσουμε ένα διαφορετικό είδος κοινωνικής αλληλεγγύης.παρηγορούμε ο ένας τον άλλον, δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, σφίγγουμε τα χέρια, σκορπάμε δειλά χαμόγελα, γελάμε διακωμωδώντας την κατάσταση (το χιούμορ πάντα ήταν το καλύτερο όπλο απέναντι στη θλίψη και στη μιζέρια). Οργανωνόμαστε όσο μπορούμε, αντιδρούμε δειλά δειλά, άλλες φορές οργανωμένα, άλλες φορές σπασμωδικά. Κι έτσι σιγά σιγά τα όρια του μικρόκοσμού μας διαστέλλονται και γίνονται ένας ολόκληρος κόσμος, τόσο μεγάλος που χωράει την οργή, το θυμό, το θάρρος, τη δύναμη να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια της ζωής μας.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ “Αριστερά”

Είναι εκπληκτικό το πόσο διαβρωτικά μπορεί να επιδράσει η Εξουσία, ακόμα και η προσδοκία αυτής στους ανθρώπους. Εκπληκτικό και λυπηρό συνάμα. Λυπηρό γιατί ακόμα και μπροστά στην προσδοκία εξουσίας η ιδεολογία πάει περίπατο. (Αυτή είναι η πολιτική: Σαράκι και εθισμός).
Όταν είσαι στο 3-4% είναι πολύ εύκολο να κρατάς την ιδεολογική σου ταυτότητα καθαρή και ανόθευτη, κριτικάροντας, ίσως κατά μία άποψη εκ του ασφαλούς, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και όποιον άλλο νομίζεις, προσπαθώντας να πριονίσεις λίγο λίγο την κυρίαρχη θέση τους στο πολιτικό βάθρο, και να καρπωθείς τα ποσοστά της πτώσης τους.
Σε αυτό το επίπεδο όλα τα ιδεολογήματα και χαρακτηριστικά  της Αριστεράς παραμένουν κυρίαρχα στον τρόπο σκέψης και δράσης των ανθρώπων που ονομάζουν εαυτούς Αριστερούς. Όταν όμως λόγω συγκυριών, νομοτελειακών και μη, με μία απότομη εκτίναξη βρίσκεσαι σε θέση εν δυνάμει κυβέρνησης, πρέπει να έχεις όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες  που θα εμποδίσουν τον ευτελισμό  σου από επαναστάτη κόντρα στο σύστημα σε διαχειριστή αυτού.
Το στοίχημα, (η υπέρβαση) δεν αφορά τον ΣυΡΙζΑ ως Κόμμα. Το στοίχημα αφορά (πρωτίστως και κυρίως)  όλους εμάς ως μεμονωμένα άτομα  που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Αριστεροί. Ως άτομα που επιζητούμε το διαφορετικό, που το «μότο» μας είναι «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Πέρα από τις μάχες που δίνουμε στην κοινωνία, στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας, στη τοπική αυτοδιοίκηση,  απέναντι στα οργανωμένα συμφέροντα και στα οικονομικά Lobby του συστήματος, πέρα από την καθημερινή μάχη της επιβίωσης, η μητέρα των μαχών είναι αυτή που (πρέπει να) δίνουμε με τον εαυτό μας. Η καθημερινή μας αυτοκριτική.  Το πώς θα διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά και τα ιδανικά εκείνα που μας προσδιορίζουν ως αριστερούς, πχ ο αλληλοσεβασμός, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, η γενναιότητα και κυρίως το «εμείς» μπροστά από το «εγώ».
Η άνοδος του ΣυΡΙζΑ, που καθιστά το κόμμα εν δυνάμει κυβέρνηση έχει ως επακόλουθο το μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία με στόχο τη δημιουργία ενός πλατιού ρεύματος ανατροπής της υφιστάμενης πολιτικής βαρβαρότητας ή  της υφιστάμενης βάρβαρης πολιτικής. Το εγχείρημα αυτό εμπεριέχει  τον κίνδυνο αλλοίωσης του ΣυΡιζΑ. Κίνδυνος που δεν προέρχεται μόνο από εξωτερικούς «εχθρούς» δηλαδή αθρόες εγγραφές νέων μελών κυρίως από το χώρο του Πασοκ, ή διάφορους   καρεκλοκένταρους και εξουσιολάγνους, όψιμους επαναστάτες που οσμίστηκαν εξουσία και ντύθηκαν τον μανδύα του αριστερού,  αλλά κυρίως  ελλοχεύει μέσα στον ίδιο του ΣυΡιζα, και έχει να κάνει με το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε  αυτό το κυβερνητικό ποσοστό και την εξουσία. Όχι σε επίπεδο προτάσεων και λύσεων. Είναι δεδομένο ότι ο ΣυΡιζΑ έχει και κυβερνητικό λόγο και προτάσεις και σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την κρίση και το πολιτικό/οικονομικό τέλμα. Το θέμα είναι το κατά πόσο θα διαφυλάξουμε και θα υπερασπιστούμε τις Αρχές και αξίες της Αριστεράς και δε θα πέσουμε θύματα της μάγισσας Κίρκης-Εξουσίας.

Αναμφίβολα κανείς δε μπορεί να εκδώσει πιστοποιητικά αριστεροσύνης,  πόσο μάλλον η υπογράφουσα το παρόν άρθρο, μια νεόκοπη στην πολιτική γενικά και στο χώρο της Αριστεράς ειδικότερα.  Σκοπός του άρθρου δεν είναι να νουθετήσει, επικρίνει ή κατακρίνει. Φιλοδοξεί απλά να θέσει έναν προβληματισμό για το κατά πόσο η συμπεριφορά μας τόσο απέναντι στους  κομματικούς/πολιτικούς μας συντρόφους, όσο και έξω στην κοινωνία στις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις, αντικατοπτρίζει με πλήρη (ή σχεδόν πλήρη) συνέπεια  το ηθικό νόημα και βάρος που εμπεριέχει η λέξη Αριστερά. Δηλαδή μόνο η δήλωση «είμαι αριστερός» χωρίς να συνοδεύεται από  ανάλογο τρόπο σκέψης και φιλοσοφία και κυρίως πράξεις δεν είναι αρκετή.
Ένας άλλος καλύτερος κόσμος  είναι εφικτός. Αλλά αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και την κοινωνία, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. 

 21-05-2013

ΒΡΟΧΗ

Η βροχή έπεφτε όλο το απόγευμα. Ξαπλωμένη στο κρεββάτι ακούω τις στάλες να πέφτουν ρυθμικά πάνω στη στέγη και τις βροντες να συνοδεύουν ανα διαστήματα και βρίσκω αυτή την ιδιότυπη μελωδία αφάνταστα καθησυχαστική. Είναι μία φυσική σταθερά. Μία πυξίδα όταν η ζωή σου έχει πάρει τον κατήφορο με ένα θαρρείς ξέφρενο ρυθμό σα το τρενάκι στο λούνα παρκ κι εσύ κρατιέσαι με δύναμη από το σίδερο για να μην εκτιναχτείς. Με τόση δύναμη που οι κόμποι των δαχτύλων σου ασπρίζουν. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και θεωρούσαμε ότι τα τρενάκια στο λουνα παρκ είναι το πιο τρομακτικό πράγμα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν και πιο τρομακτικά πράγματα. Πιο τρομακιτκά και από το θάνατο ακόμα. Πχ η ασφάλεια που σου παρέχει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Η ρουτίνα είναι θανάσιμη παγίδα. Είναι μια κινούμενη άμμος που δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί πιστεύεις ότι πατάς σε στέρεο έδαφος. Και έτσι βυθίζεσαι σταδιακά, μέχρι που νιώθεις να πνίγεσαι αλλά τότε είναι αργα να αντιδράσεις, από φόβο μη χάσεις την απατηλή ασφάλεια και σιγουριά της καθημερινής φυλακής σου.

Αλλά το νερό που πέφτει από τον ουρανό είναι θεραπευτικό και μέσα στο απογευματινό φως του καλοκαιριού, κάνει τον κόσμο να φαίνεται πιο συμπαγής, διαυγής και καθαρός. Ξεπλένει το σώμα και την ψυχή από τις ντροπές και ενοχές που κουβαλάμε, εγκλωβισμένοι μέσα σε συστήματα πεποιθησεεων, πρέπει και κανόνες που εέβαλαν άλλοι.

Ανοίγω το παράθυρο και βγάζω το κεφάλι έξω. Οι στάλες πέφτουν στο πρόσωπό μου, ξεπλένοντας τη σκόνη που συχνά πυκνά σκεάζει τα μάτια μου.Εισπνέω βαθιά τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και τότε ο εγκέφαλος ξυπνάει και κάπου από το υποσυνείδητο έρχεται η συνειδητοποίηση αυτού που η καρδιά ξέρει ήδη. Ό,τι είμαστε ένα με τη γη. Ό,τι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τώρα και ό,τι η μεγαλύτερη ασφάλεια βρίσκεται στο χώρο έξω από τα όρια που έχουμε σχεδόν μοιρολατρικά θέσει στον εαυτό μας. Στο αχανές πεδό των άπειρων δυνατοτήτων. Εκεί όπου η καρδιά χαμογελά.

01-07-2016

Η ΘΕΜΙΣ ΕΧΕΙ ΝΕΥΡΑ

Τον τελευταίο καιρό ο δικηγορικός κλάδος βρίσκεται σε αναταραχή. Οι νομοθετικές αλλαγές που ψηφίστηκαν ή προωθούνται –καταστροφικές ως επί το πλείστον για το επάγγελμά μας-, επιβεβλημένες από τη μνημονιακή πολιτική της «δοτής» κυβέρνησης, έχει φέρει τους Δικηγόρους -τουλάχιστον μεγάλη μερίδα αυτών- στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Δεν είναι μόνο που προσβάλλονται τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Είναι κυρίως που βάλλεται ανηλεώς η επαγγελματική και επιστημονική μας υπόσταση ως συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης.

Η αρνητική εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του για τους Δικηγόρους (απατεώνες, λεφτάδες, ψευταράδες), εικόνα στη δημιουργία της οποίας για να λέμε την αλήθεια, έχουνε συμβάλλει και κάποιοι από τους συναδέλφους τα μέγιστα, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Αν παλιότερα η δικηγορία ήταν ένα επάγγελμα με κύρος, εφαλτήριο για καριέρα στην πολιτική και κυρίως καλοπληρωμένο και μάλιστα αδρά, στη σημερινή εποχή το επάγγελμα του Δικηγόρου, είναι ψυχοφθόρο, επικίνδυνο και κυρίως κακοπληρωμένο… Σύμφωνοι, όχι για όλους. Δε μιλώ για τις μεγάλες νομικές εταιρίες, και τους μεγαλοδικηγόρους με τις άριστες δημόσιες (συχνά διαπλεκόμενες) πελατειακές σχέσεις. Μιλάω κυρίως για τους νέους δικηγόρους που δεν έχουν πατέρα, μάνα ή κάποιο συγγενή τέλος πάντων δικηγόρο, που θα τους αφήσει έτοιμο γραφείο με έτοιμο πελατολόγιο. Όχι πως δε πλήττεται και αυτή η κατηγορία ή οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δικηγόροι. Το ‘χτύπημα’ είναι γενικό και σφοδρό.

Γιατί αντιδρούμε όμως; Και απέναντι σε ποιες πολιτικές; Το λεγόμενο άνοιγμα του επαγγέλματος, (Αλήθεια ποτέ δε κατάλαβα γιατί θεωρείται κλειστό επάγγελμα, αφού κάθε απόφοιτος νομικής, μπορεί πληρώντας τις τυπικές προϋποθέσεις, δηλαδή αφού έχει κάνει την πρακτική του άσκηση – μαύρη ανασφάλιστη εργασία- σε κάποιο γραφείο, με τις αντίστοιχες παραστάσεις στα δικαστήρια, και αφού πετύχεις τις σχετικές εξετάσεις μπορεί να γίνει δικηγόρος), έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο επαγγελματικό μας καθεστώς. Η αύξηση των ασφαλιστικών μας εισφορών (ειδικά όταν το ταμείο υγείας για τους δικηγόρους των επαρχιών δηλαδή το λεγόμενο ΤΥΔΕ, αργεί πλέον της τριετίας να καταβάλλει τις ιατρικές και φαρμακευτικές μας δαπάνες, τις οποίες έχουμε ήδη πληρώσει, μας καθιστά ουσιαστικά ανασφάλιστους.) σε συνδυασμό με την επιβολή ΦΠΑ 23% στις παρεχόμενες υπηρεσίες , την επιβολή τέλος επιτηδεύματος και την επιχειρούμενη φορολόγηση μας με αντικειμενικά κριτήρια, ανεξάρτητα δηλαδή από το αν έχεις πραγματικά εισοδήματα ή όχι, η μεταφορά δικηγορικής ύλης στους συμβολαιογράφους (πχ συναινετικά διαζύγια, έρευνα στα υποθηκοφυλακεία, κτλ, η κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασης των δικηγόρων στα συμβόλαια ακόμα και για μεταβιβάσεις ακινήτων, η δημιουργία paralegals, δηλαδή παραδικαστικού κλάδου, η είσοδος συνταξιούχων άλλων κλάδων στο επάγγελμα και η κατάργηση του γεωγραφικού περιορισμού για τη δημιουργία νομικών εταιριών, είναι ρυθμίσεις που οδηγούς με μαθηματική ακρίβεια και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς μεγάλο ποσοστό των συναδέλφων –κυρίως νέων-στην οικονομική τους εξαθλίωση και τελικά στην έξοδο τους από το επάγγελμα, αφού για πολλούς από εμάς θα είναι οικονομικά ασύμφορο να κρατήσουμε ανοιχτά τα γραφεία μας, ή στην υποδούλωσή μας στις μεγάλες νομικές εταιρίες-χταπόδια που θα μας προσλαμβάνουν πλέον με εξευτελιστικούς μισθούς των 300-400 ευρώ.

Πέρα όμως από τα επαγγελματικά μας δικαιώματα πλήττεται βάναυσα και το ίδιο το κύρος της Δικαιοσύνης. Η αύξηση των παραβόλων και γενικά του κόστους της δικαιοσύνης, καθιστά ουσιαστικά ανεπίτρεπτη την πρόσβαση στη δικαιοσύνη των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού. Με πολύ απλά λόγια όποιος έχει χρήματα θα βρίσκει το δίκιο του. Όποιος δεν έχει θα βγάζει το σκασμό. Τα άρθρα 8 παρ. 1 & 20 του Συντάγματος που ορίζουν ότι κανένας δε μπορεί να στερηθεί χωρίς τη θέληση του το δικαστή που έχει ορίσει ο νόμος και καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια, στη πράξη μένουν κενό γράμμα. Η ελληνική Δικαιοσύνη υποτάσεται στις σκοπιμότητες του μνημονίου, μετατρεπόμενη σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό, ενώ η κατάργηση της οργανωτικής, διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των δικηγορικών συλλόγων καθιστά τους δικηγόρους υπηρέτες δύο αφεντάδων: της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας και των τραπεζών.

Πέρα απ’ όλα αυτά βέβαια από επιστημονική άποψη, τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες, της κατάφορης παραβίασης του Συνταγματος, του υπέρτατου Νόμου της χώρας και της ουσιαστικής κατάλυσης του, τόσο εξαιτίας των διάφορων αντισυνταγματικών νομοθετικών ρυθμίσεων που έχουν βυθίσει την κοινωνία στην απόγνωση κι έχουν καταλύσει κάθε έννοια κράτους δικαίου, ακόμα και της ίδιας της έννοιας της Δημοκρατίας όσο και του περιορισμού της εθνικής μας κυριαρχίας. Η διορισμένη Κυβέρνηση και μερίδα του Κοινοβουλίου, που δεν έχει τη στήριξη του λαού, αφού δεν προήλθε από εκλογές, ψηφίζει μέτρα επώδυνα που οδηγούν στην ύφεση, κι έχουν δεσμεύσει τη χώρα για πολλές δεκαετίες, υποθηκεύοντας το μέλλον πολλών γενεών.

Δυστυχώς η αντίδραση του κλάδου σε αυτές τις αλλαγές και στην προσβολή του Συντάγματος και της Δικαιοσύνης, είναι είτε παρωχημένη, είτε σπασμωδική, οπωσδήποτε όμως αναποτελεσματική. Σε αυτό φυσικά συντελούν τόσο κάποιοι εκπρόσωποι της δικαστικής εξουσίας, αφού το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) έκρινε συνταγματικό το μνημόνιο (!) όσο και κάποιοι από τους συνδικαλιστικούς μας εκπροσώπους ειδικά τα διοικητικά συμβούλια των τριών μεγαλύτερων δικηγορικών συλλόγων της χώρας, αλλά και η ολομέλεια των Προέδρων, που αρνούνται να συγκρουστούν με την εξουσία (προφανώς υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα) και επιμένουν στην αντίδραση των αποχών (ολιγοήμερων ή πολυήμερων) που το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να αποδυναμώνουν οικονομικά ακόμα περισσότερο τους Δικηγόρους, αλλά και να καθυστερούν ακόμα περισσότερο την ήδη καθυστερημένη απονομή της Δικαιοσύνης.

Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες ο δικηγορικός κλάδος οφείλει να παλέψει σε δύο μέτωπα. Στο επιστημονικό και στο επαγγελματικό του πεδίο. Και αυτό δε μπορεί να γίνει μόνο με τις αποχές. Χρειάζονται άλλες μορφές δράσεις και πάλης περισσότερο αποτελεσματικές που χτυπάν ακριβώς στη ρίζα του προβλήματος, και θα πιέσουν σφοδρά την κρατική εξουσία και οι οποίες

α) Θα αναδείξουν την θεσμική ισχύ του Δικηγόρου και των Δικηγορικών Συλλόγων και θα καταστήσουν σαφές στην Ελληνική Πολιτεία, ότι δεν μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις ερήμην μας.

β) Θα αποκαταστήσουν την εικόνα του κλάδου στα μάτια της κοινωνίας, η οποία σε μεγάλο ποσοστό, θεωρεί τον Δικηγόρο, ως επάγγελμα παρασιτικό και μη παραγωγικό, και

γ) Θα ανακουφίσουν τον βαλλόμενο Έλληνα πολίτη, τη στιγμή που δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον των νομίμων δικαιωμάτων του αλλά και των κατοχυρώσεων, που πέτυχαν προηγούμενες γενιές με δεκαετίες κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων.

Ενδεικτικά αναφερόμενες: πλήρη αποχή από τα ακροατήρια των φορολογικών δικαστηρίων, τα οποία εκκρεμούν, είτε μετ’ αναβολή, είτε προς προσδιορισμό. Συνέπεια: καμιά εκδίκαση που θα αποφέρει έσοδα στο ελληνικό δημόσιο. Κάθε δικηγορικός σύλλογος να αναλάβει πλήρως το κόστος για την παράσταση δικηγόρου του, για τις διαδικασίες της ανακοπής κατά ταμειακής βεβαίωσης του ΚΕΔΕ και προσφυγής κατά φορολογικής παράβασης, καθώς και των συνακόλουθων αιτήσεων αναστολής και λήψης προσωρινής διαταγής, που θα προκύψουν από τώρα και εφεξής και για κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη. Συνέπεια: καμία νέα ταμειακή βεβαίωση. κανένας εκτελεστός τίτλος υπέρ του ελληνικού δημοσίου. εκμηδενισμός των εσόδων. Πλήρης νομική συμπαράσταση στον βαλλόμενο πολίτη: σύνταξη, κατάθεση και συζήτηση δωρεάν αίτησης ασφαλιστικών μέτρων κατά της ΔΕΗ, με αφορμή το ΕΕΤΗΔΕ , για κάθε πολίτη, εφόσον το επιθυμεί. επίσης, δωρεάν σύνταξη και κατάθεση (όχι, όμως και συζήτηση, αφού προτείνουμε αποχή από τα ακροατήρια των φορολογικών δικαστηρίων) προσφυγών κατά του τέλους επιτηδεύματος και της εισφοράς αλληλεγγύης. Συνέπεια: αποκατάσταση της θέσης και του ρόλου μας στα μάτια του πολίτη και ταυτόχρονα ολική στέρηση εσόδων του ελληνικού δημοσίου. Συνδικαλιστική συμφωνία με τα σωματεία των δικαστικών επιμελητών και τις ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, με σκοπό την έκδοση κοινών ανακοινώσεων, που θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της δικαιοσύνης, ως θεσμικά προβλήματα της ολότητας της τρίτης συνταγματικής εξουσίας και όχι σαν συντεχνιακά προβλήματα ενός κατακερματισμένου και προβληματικού κλάδου. Συνέπεια: δόμηση της μέγιστης δυνατής δικαιϊκής συμμαχίας για τη δυναμική διεκδίκηση των κεκτημένων μας. Έγερση τακτικής αγωγής και ασφαλιστικών μέτρων για να επιστραφούν στο ταμείο νομικών τα οφειλόμενα από το ελληνικό δημόσιο. Συνέπεια: άσκηση πολιτικής και οικονομικής πίεσης και σημαντικό επικοινωνιακό πλεονέκτημα.

Η κοινωνία υποφέρει και βυθίζεται στην ύφεση, οι άνθρωποι υποφέρουν, οι ηθικές αξίες καταρρέουν. Ο δικηγορικός κλάδος πρέπει να σταθεί αρωγός στην κοινωνία, να δράσει διαδραστικά με άλλες κοινωνικές ομάδες και να μη μείνει περιχαρακωμένος στο συντεχνιακό μικρόκοσμό του. Άλλωστε αυτός είναι ο πρωταρχικός μας ρόλος. Η υπεράσπιση της Δικαιοσύνης, του Συντάγματος, και του Κράτους Δικαίου.

01-03-2012

ΔΗΜΟΣ ΟΡΕΣΤΙΔΟΣ (ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ) ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ Η ΑΠΛΑ ΔΗΜΟΣ ΜΕ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ;

ΔΗΜΟΣ ΟΡΕΣΤΙΔΟΣ (ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ)

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ Η ΑΠΛΑ ΔΗΜΟΣ ΜΕ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ;

Η Καστοριά, πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού και δήμου, χαρακτηρίζεται και όχι άδικα ως η αρχόντισσα των Βαλκανίων. Η απαράμιλλη ομορφιά της περιτριγυρισμένη από τη λίμνη και βουνά, με τα αρχοντικά και τις πολυάριθμες βυζαντινές εκκλησίες, την καθιστούν πόλο έλξης για εκατοντάδες τουρίστες.

Ποια προοπτική έχει λοιπόν ο δήμος Ορεστίδος (Άργους Ορεστικου); Μπορεί να συναγωνιστεί ή ανταγωνιστεί το δήμο Καστοριάς και κυρίως την ίδια την πόλη;

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Αυτό που από τη μία πλευρά φαντάζει αρνητικό, μπορεί από μία άλλη οπτική γωνία να είναι θετικό. Ανάλογα τη θέση του παρατηρητή.

Το δίπολο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο δήμος για να βγει από την αφάνεια είναι, πέρα από τον πρωτογενή τομέα, (γεωργία –κτηνοτροφία) ο τουρισμός και ο πολιτισμός.

Σύμφωνοι δεν έχουμε λίμνη. Ούτε πολυάριθμες βυζαντινές εκκλησίες. Ούτε την αίγλη της παλαιάς βυζαντινής πόλης… Η λίμνη όμως της Καστοριάς είναι βρώμικη, τα παλαιά αρχοντικά εγκαταλελειμμένα, ως πρωτεύουσα του νομού, αντιμετωπίζει –σε μικρότερο φυσικά βαθμό- τα προβλήματα μιας πόλης, πχ κυκλοφοριακό, ενώ το μέγεθος του δήμου δεν ευνοεί την ανάπτυξη ισχυρών δεσμών των τοπικών κοινοτήτων με το κέντρο.

Από την άλλη πλευρά στο δήμο Ορεστίδος υπάρχει ένα ποτάμι, ο Αλιάκμονας, δυο τεχνητές λίμνες σε ένα εξαιρετικά όμορφο περιβάλλον, Βράχος και Γέρμας, ο ορεινός όγκος των Οντρίων, διάσπαρτες παλιές εκκλησίες και μοναστήρια, πχ Μοναστήρι Ζικόβιστας, μουσεία, μια αρχαία πόλη, τη Διοκλητιανούπολη που περιμένει να αποκαλυφθεί. χωριά ιστορικής σημασίας, ενώ και μέσα στην πόλη του Άργους υπάρχουν όμορφα παλαιά κτίρια και αρχοντικά, μάρτυρες μιας άλλης εποχής, γεμάτης ζωή και κίνηση, όπου άνθιζε το εμπόριο, η γεωργία και η κτηνοτροφία.

Παράλληλα σε όλο το δήμο δραστηριοποιούνται πολλοί πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι., καθένας με τη δική του ιστορία, που επιτελεί σημαντικό καθήκον διατηρώντας πολιτιστικές παραδόσεις αναλλοίωτες στο χρόνο, είτε ντόπιες, είτε φερμένες από την άλλη μεριά του Αιγαίου, τη Μικρά Ασία, τον Πόντο μα και από άλλα μέρη της χώρας., καθιστώντας μας κοινωνούς της ιστορικής μας μνήμης, Γιατί ως γνωστόν λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.

Έθιμα όπως το αργείτικο καρναβάλι, η πατερίτσα, τα τοπικά λαϊκά , συνήθως θρησκευτικού χαρακτήρα πανηγύρια, που γίνονται σε όλα τα χωριά, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, (πρέπει να) αποτελούν την αιχμή, στην τουριστική-πολιτιστική πολιτική που μπορεί να ασκήσει ο δήμος.

Όλα αυτά αν και είναι διάσπαρτα σε όλο το εύρος του δήμου, συνθέτουν το παζλ μιας πολύ όμορφης και ξεχωριστής εικόνας, που μπορεί να προσελκύσει ικανό αριθμό τουριστών. Το μόνο που απαιτείται είναι το κατάλληλο management και το σωστό `στήσιμο΄ ενός ετήσιου τουριστικού-πολιτιστικού οδοιπορικού. Και όχι μόνο μια φορά στις τόσες, στα πλαίσια των 100χρόνων από την απελευθέρωση.

Είναι αλήθεια ότι οι εκάστοτε δημοτικές αρχές, των πρώην καποδιστριακών δήμων (Ίωνα Δραγούμη –Άργους Ορεστικου) αλλά και η νυν δημοτική αρχή του ενιαίου καλλικρατικου δήμου Ορεστίδος, λίγα βήματα έκαναν προς αυτή την κατεύθυνση. Παντελής απουσία σχεδίου δράσης και προγραμματισμού, ή ημιτελείς προσπάθειες, και αποσπασμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις που ουδέποτε εντάχθηκαν σε ένα ενιαίο, μακροπρόθεσμο πλάνο, κάποιες δε είχαν ως στόχο αποκλειστικά την ατομική ή ομαδική προβολή των διοργανωτών…

Χρειάζεται επομένως βούληση πρωτίστως και πρωτοβουλία από τη νυν δημοτική αρχή, αλλά και από τις επόμενες, με καινοτόμες ιδέες και προτάσεις για μία δυναμική τουριστική-πολιτιστική καμπάνια.

Για να πετύχει όμως το εγχείρημα, χρειάζεται επιπλέον εκτός από τις προσπάθειες, πρωτοβουλίες και όποια στήριξη μπορεί να προσφέρει η εκάστοτε δημοτική αρχή, την ατομική συμβολή όλων των δημοτών. Χρειάζεται να κατανοήσουμε και να εμπεδώσουμε ότι καθένας από εμάς ότι μπορεί να παίξει σημαντικό και ενεργό ρόλο στην ποιοτική αναβάθμιση του δήμου, κάτι σαν προσωπικός διαφημιστής, γεγονός που θα έχει άμεσο αντίκρισμα και επιπτώσεις και σε εμάς τους ίδιους , με απλές ανέξοδες κινήσεις.

Ενδεικτικά το να φροντίζουμε να διατηρούμε το σπίτι μας, την αυλή μας και το δρόμο καθαρό. Το να φροντίζουμε να προβάλλουμε στις κουβέντες μας με ξένους τα πολιτιστικά δρώμενα και τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας, ιδιαίτερα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. πχ facebook, twitter κτλ… Το να στηρίζουμε τις προσπάθειες και το να συμβάλλουμε δημιουργικά όσο και όπως μπορούμε, συμμετέχοντας σε συλλόγους, εισφέροντας νέες ιδέες για δράσεις, έχοντας κατά νου ότι το ατομικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον της μικρής μας κοινωνίας.

Επειδή ακριβώς οι καιροί είναι πάρα πολύ δύσκολοι, επειδή η κοινωνική συνοχή έχει σπάσει, επειδή οικογένειες στενάζουν από την οικονομική πίεση, και επειδή εν ολίγοις καθένας κοιτάει να σώσει το τομάρι του και την οικογένειά του, είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε πλήρως το νόημα της φράσης « η ισχύς εν τη ενώσει.» Να αναπτύξουμε μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης. Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν εκφράζεται μόνο με την οικονομική βοήθεια, Μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ανταλλακτικά παζάρια, ανταλλακτική οικονομία, δημοτικοί λαχανόκηποι, συσσίτια, κτλ..

Υπ’αυτό το πρίσμα και των ανωτέρω εκτεθέντων, ο δήμος Ορεστίδος (Άργους Ορεστικού) έχει τις δυνατότητες να βγει από την αφάνεια, μέσα από την κοινή προσπάθεια όλων μας, πέρα από τις όποιες διαχωριστικές γραμμές, (κόμματα, τοπικισμοί, εμπάθειες κτλ) Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει όχι μόνο η εκάστοτε δημοτική αρχή, αλλά και όλοι οι δημότες, είναι να μετατρέψουμε ένα φαινομενικό μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Εκεί έγκειται και το μυστικό της επιτυχίας. Η πρωτοτυπία, η δημιουργική φαντασία, η διορατικότητα, το ομαδικό πνεύμα και προπάντων η κοινή δημοτική συνείδηση ας (πρέπει να) είναι τα «όπλα» μας.

02-11-2012

Η μάχη της εικόνας

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Λάθος. Ζούμε στην εποχή της ψηφιακής εικόνας. Άρτος και θέαμα στις ρωμαϊκές αρένες της τηλεόρασης, των video games, της εικονικής πραγματικότητας.

Υπάρχουν ‘εικόνες’ και Εικόνες. ‘εικόνες’ που απλά μας διασκεδάζουν και Εικόνες που μας ψυχαγωγούν. Οι δεύτερες είναι εικόνες γεμάτες χρώμα και συναίσθημα. Εικόνες της μίας αληθινής πραγματικότητας. Εικόνες του τόπου μας.

Οι καφεκίτρινες αποχρώσεις που παίρνουν τα φυλλώματα των δέντρων στην οροσειρά των Οντρίων το φθινόπωρο. Η ομίχλη που σηκώνεται από τον Αλιάκμονα και αγκαλιάζει σιγά σιγά το βουνό τα χειμωνιάτικα πρωινά. Τα χωριουδάκια πνιγμένα σε λουλουδάτα χρώματα την άνοιξη. Η εκτυφλωτική αντανάκλαση του ηλιόφωτου στους λευκούς τοίχους των σπιτιών τα καλοκαιρινά καταμεσήμερα. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην καθημερινότητά μας για να παρατηρήσουμε τις ομορφιές του τόπου όπου ζούμε;

Ζούμε σε μια εποχή όπου μέσα από την πολιτιστική υποκουλτούρα της τηλεόρασης (και των media γενικότερα) έχουμε ανυψώσει τα ‘τίποτα’ σε ‘κάτι’. Τα τηλεοπτικά σκουπίδια έχουν βαφτιστεί τηλεοπτικά προγράμματα και έχουμε δώσει σημασία σε κάθε ασήμαντο και τυχάρπαστο που με περισσό θράσος θεωρεί ότι επιτελεί πολιτιστικό και κοινωνικό έργο. Προγράμματα κενά περιεχομένου και ουσίας – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- που προβάλλουν ως πραγματική ζωή τη χλιδή, την υποκουλτούρα, την πολιτισμική και πολιτιστική απουσία.

Πού εκδηλώνεται ο πολιτισμός; Στα μουσικά reality shows όπου το κάθε φιντάνι παριστάνει –ή πιστεύει- ότι τραγουδάει ή στα ταβερνάκια και στις μπουάτ με 2-3 κιθάρες; Στις τηλεοπτικές σειρές χωρίς θέμα, ροή και περιεχόμενο ή στις ανεξάρτητες θεατρικές παραστάσεις ερασιτεχνικών ομάδων;

Που εκδηλώνεται η ιστορία; Στις επικές εικονικές μάχες των video-games ή στα μουσεία, στα μονοπάτια και στα βουνά του τόπου μας;

Που εκδηλώνεται η κοινωνικότητα; Στους εικονικούς τόπους δικτύωσης των ψηφιακών φίλων ή στα σπίτια (και στα ταβερνάκια) γύρω από ένα τραπέζι με κουβέντα και επιτραπέζια παιχνίδια;

Έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία. Έχουμε ξεχάσει να κουβεντιάζουμε. Έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας στα πιο απλά πράγματα: Στις μυρωδιές των νυχτολούλουδων, στις γεύσεις των παραδοσιακών φαγητών του κάθε χωριού, στα κόκκινα φώτα του αεροδρομίου τη νύχτα, στις φωνές των παιδιών στις αλάνες, στα ξωκλήσια και στις πετρόχτιστες βρύσες στις πλατείες.

Καιρός να κλείσουμε τις τηλεοράσεις, να απορρίψουμε όλα τα προϊόντα υποκουλτούρας που μας σερβίρουν και να ξαναφτιάξουμε τις παρέες μας. Να ευφραίνουμε την ψυχή μας και να γεμίσουμε τη ζωή μας με μυρωδιές, γεύσεις, ήχους, εικόνες και χειροτεχνήματα καμωμένα με αγάπη και μεράκι.

15-11-2010

ΣΑ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ….

Το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν η Γεωγραφία. Στο δημοτικό άνοιγα τους άτλαντες και χάζευα με τις ώρες. Μου άρεσε να μαθαίνω για χώρες, τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τη σημαία τους. Κι ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μεγάλωνα και θα μπορούσα να γυρίσω τον κόσμο. Κι ενώ είχα μεγάλη δυσκολία να ξυπνήσω το πρωί για να πάω σχολείο (ή στη δουλειά όταν ενηλικιώθηκα) όταν ήταν να πάω εκδρομή ή διακοπές, ξυπνούσα από τα χαράματα και πεταγόμουν από το κρεβάτι σαν ελατήριο. Κάτι που κάνω ακόμα και τώρα. Μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια. Στους περισσότερους φαντάζομαι. Κι αυτή η αγάπη με ακολούθησε και στην ενήλικη ζωή μου. Και προσπαθώ έστω και μία φορά το χρόνο να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή και εντός συνόρων.

Με τον καιρό έμαθα ότι μπορείς να ταξιδεύεις και χωρίς να μετακινηθείς σωματικά… Έμαθα ότι μπορείς να ταξιδέψεις και με τα βιβλία. Από τον Ιούλιο Βερν, τον Ντίκενς, τον Τουαίην και την Ένιντ Μπλάυτον της παιδικής μου ηλικίας μέχρι τον Κοέλιο, τον Νταν Μπράουν, τον Καζαντζάκη, τη Σώτη Τριανταφύλλου, τη Διβάνη και πολλούς άλλους Έλληνες και ξένους.

Έμαθα ότι μπορείς να ταξιδέψεις με τις ταινίες. Από τη χώρα των ξωτικών, των μάγων και των ορκς του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, ψάχνοντας την χαμένη κιβωτό του Ιντιάνα Τζόουνς. στην βικτωριανή Αγγλία της Έμμα, στο ρομαντικό Παρίσι της Αμελί, στη Νέα Υόρκη του Γούντι Άλεν, ζώντας τον αμερικανικό εμφύλιο στο Όσα παίρνει ο άνεμος. (η αναφορά είναι ενδεικτική και οπωσδήποτε μη εξαντλητική)

Μπορείς να ταξιδέψεις με τη μουσική. Δε γίνεται να ακούσεις jazz και να μη βρεθείς νοερά σε κάποιο από τα φημισμένα jazz club της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 20 ή του 30. Να ακούσεις country και να μη ταξιδέψεις στο Τέξας παρέα με cowboys. Να ακούσεις το liebertango και να μη μεταφερθείς αυτόματα σε κάποια γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Να ακούσεις το Jazz suite no 2 του Σοστακόβιτς και να μη θέλεις να αρχίσεις να στροβιλίζεσαι. Να ακούσεις μπάλο και να μη νιώσεις ότι βρίσκεσαι στα νησιά του Αιγαίου με τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά και την αλμύρα της θάλασσας να σου βρέχει το πρόσωπο.

Ακόμα και οι άνθρωποι μπορούν να σε ταξιδέψουν. Να ζήσεις μαζί τους εμπειρίες, ή να κάνεις μαζί τους κουβέντες που σε πάνε ένα βήμα πιο πέρα από αυτό που ήσουν πριν τους γνωρίσεις. Να χάνεσαι στην αγκαλιά του άλλου και να νιώθεις ότι είναι σα να σταματά ο χρόνος, σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από εσάς τους δύο. Κι όλα αυτά που σε βαραίνουν να γίνονται, έστω και για μερικά λεπτά, αστερόσκονη.

Όμως το πιο μακρύ και δύσκολο ταξίδι που (πρέπει να) κάνουμε είναι το ταξίδι προς την ανακάλυψη του εαυτού μας. Το ταξίδι της αυτογνωσίας. Έμαθα βιώνοντας μια μεγάλη απώλεια, ότι ακόμα και ο μεγαλύτερος πόνος μπορεί να είναι εξαιρετικά διδακτικός και να σε ταξιδέψει στα απύθμενα βάθη της ψυχής σου. Όταν όλες οι βεβαιότητές σου γκρεμίζονται, οι ισορροπίες χάνονται και μένεις να αιωρείσαι μετέωρος ανάμεσα στη θλίψη και στην ανάγκη επιβίωσης, αναγκάζεσαι μαζεύοντας τα κομμάτια σου, να επαναπροσδιορίσεις τις αξίες σου, να ιεραρχήσεις τις ανάγκες σου, να ξαναθέσεις τις προτεραιότητές σου, να δημιουργήσεις άλλες σταθερές.

Δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. Πολύ περισσότερο ΔΕΝ είμαστε αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε. Το ποιοι αληθινά είμαστε θα το ανακαλύψουμε μόνοι μας, αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το επίπονο ταξίδι μέσα μας. Να αφήσουμε την ακτή από τα μάτια μας.

Κι όπως λέει και ο Καβάφης «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς οδρόμος, γεμάτος περιπέτεια, γεμάτος γνώση» και καταλήγει «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»

16/01/2016

Η σημασία της στιγμής.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην είναι σημαντική. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην είναι σημαντική. Ακριβώς γιατί είναι μοναδική. Αν ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση που επινόησαν οι άνθρωποι για να συνεννοούνται, δε παύει παρόλα αυτά να είναι μια ψευδαίσθηση, που γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας, όπως ξεγλιστράνε οι κόκκοι τη άμμου. Στις ζωές μας που στροβιλίζονται μέσα σε ένα κυκλώνα υποχρεώσεων, πρέπει, απαιτήσεων, ικανοποίησης προσδοκιών (συνήθως των άλλων, σπάνια των δικών μας) μετράμε τις μέρες μας με χρονολογίες, μήνες, βδομάδες… Σπάνια με μέρες. Ποτέ με στιγμές. Είναι γιατί έχουμε τη ζωή μας δεδομένη. Όπως δεδομένα έχουμε τόσα άλλα πράγματα. Δεδομένες έχουμε τις αισθήσεις μας. Όραση, γεύση, ακοή, όσφρηση, και αφή. 5 αισθήσεις που δεν έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε. Να σταθούμε μια στιγμή ακίνητοι. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να απολαύσει με την ησυχία του το τοπίο που αντικρίζει. Συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι ποτέ το ίδιο. Αλλάζει μέρα με τη μέρα, στιγμή με στιγμή. Αλλιώς φιλτράρεται το φως του ήλιου μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων το πρωί, αλλιώς το απόγευμα. Η αντανάκλαση του ήλιου είναι πιο φωτεινή πάνω στο κατάλευκο χιόνι,. Το φως που αντανακλάται στο νερό μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα στα μάτια αγαπημένου προσώπου.

Τρώμε το φαγητό μας, βιαστικά και ανόρεχτα, συνήθως για να προλάβουμε για να τελειώσουμε τις δουλειές μας με ανοιχτή την τηλεόραση για να μας κόβει και την όρεξη. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τον πλούτο των γεύσεων που υπάρχει στα πιάτα μας. Ένα ακόμα δεδομένο. Κι ενώ γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια ανθρώπων δεν ξέρουν τι θα πει φαγητό, δεν εκτιμάμε το στρωμένο τραπέζι. Ούτε τις μικρές πολυτέλειες πχ μια σοκολατίτσα για επιδόρπιο.

Έχεις ακούσει τον ήχο της βροχής; Αλλιώς ακούγεται όταν πέφτει στο χώμα, αλλιώς πάνω σε τσίγκο. Η βροχή τραγουδάει κι έχει πλούσιο ρεπερτόριο. Υπάρχουν μελωδίες που είναι σα να γράφτηκαν από αγγέλους. Κλείνεις τα μάτια και σε ταξιδεύουν εκεί όπου μπορείς να φτάσεις μόνο με την καρδιά. Όπως το κελάηδημα των αηδονιών.

Οι καλύτερες μυρωδιές δεν υπάρχουν μόνο στα μικρά, ακριβά μπουκαλάκια αρωμάτων γνωστών οίκων που πωλούνται πανάκριβα.

Βρίσκονται ολόγυρα και περιμένουν. Τα λουλούδια την άνοιξη. Η μυρωδιά του πεύκου και της θάλασσας, το χώμα μετά τη βροχή, οι σελίδες ενός βιβλίου.

Και δεν υπάρχει απαλότερο πράγμα στην αφή από το δέρμα ενός μωρού. Ούτε καλύτερο φάρμακο από μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και χάδια γεμάτα τρυφερότητα.

Παίρνουμε τη ζωή μας σα δεδομένη και ανησυχούμε για πράγματα επιφανειακά και ανούσια. Αγωνιζόμαστε να γεμίσουμε το εσωτερικό μας κενό με υλικά αγαθά. (όχι ότι δε χρειάζονται και αυτά) Αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού. Κι έρχεται μια στιγμή που η ζωή σου δίνει ένα χαστούκι, (συνήθως με τη μορφή σοβαρής, εν δυνάμει θανατηφόρας ίσως ασθένειας ή ενός ατυχήματος) που γυρνάει το κεφάλι σου 180^Ο. Συνειδητοποιείς ότι τα δεδομένα μπορούν μέσα σε μια στιγμή (είναι απίστευτη το πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου μια στιγμή) να γίνουν ζητούμενα. Τότε αρχίζεις να επανεξετάζεις τις αρχές σου και τις προτεραιότητές σου. Και μέσα από την αγωνία και τη δοκιμασία έρχεται η κάθαρση, όπως στην αρχαίες τραγωδίες. Κι αυτό που μένει στην ψυχή και στο μυαλό σου, αυτό για το οποίο αξίζει να παλέψεις στη ζωή σου είναι η ουσία των πραγμάτων. Να μετράς το χρόνο με στιγμές (ειδικά αυτές που σου κόβουν την ανάσα) και να μη παίρνεις τίποτα σα δεδομένο. Αντίθετα κάθε μέρα που ξυπνάς να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχεις. Κάθε μέρα να ξυπνάς και να λες : «Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για να είμαι ζωντανός!» 

17/11/2014

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ (ΠΡΩΗΝ) ΚΝΙΤΙΣΣΑΣ

Η πλατεία Αριστοτέλους ήταν γεμάτη από κόσμο , ως πάνω στο άγαλμα Βενιζέλου. Περίπου 100.000 είπανε. Μπορεί να ήμασταν και περισσότεροι. Ή πάλι και λιγότεροι. 100.000 άνθρωποι για να παρακολουθήσουμε τη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία. Ο πόλεμος στη Σερβία είχε ξεκινήσει και το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα είχε εδραιωθεί.

Ήταν η εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων. Και των μεγάλων ψευδαισθήσεων. Της ψευδαίσθησης ότι ο κόσμος θα άλλαζε άρδην από τους δικούς μας αγώνες και η εγχώρια (αρχικά) επανάσταση ήταν προ των πυλών. Σε μια Ελλάδα που καθόλου δεν έμοιαζε με την προ-επαναστατική Κούβα του Μπατίστα. Πόσο μάλλον με την τσαρική Ρωσία της εποχής των Μπολσεβίκων.

Η Ε.Σ.Σ.Δ. είχε διαλυθεί στα εξ’ ών συνετέθει, καταρρέοντας, μαζί με όλο το ανατολικό μπλοκ, με πάταγο σα χάρτινος πύργος. «Ανατράπηκε συντρόφισσα από τις εξωτερικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού», φώναζαν με πεποίθηση οι σύντροφοι της καθοδήγησης, αρνούμενοι να αποδεχτούν το γεγονός ότι ο γίγαντας στον οποίο πίστεψαν είχε στην πραγματικότητα αποδειχτεί νάνος!.

Ήταν η εποχή της πολιτικής αφύπνισης και των παχιών αγελάδων. Όσο μια μερίδα ανθρώπων διαδήλωνε στους δρόμους ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε έναν άδικο πόλεμο που στοίχιζε τη ζωή σε αμάχους, η πλειοψηφία διασκέδαζε μέχρι πρωίας στα club και στα μπουζούκια, έκανε μακροβούτια στις χλιδάτες παραλίες της Μυκόνου και (εδώ στο βορρά) της Χαλκιδικής, έπαιρνε εορτοδάνεια και διακοποδάνεια για να πιει καφέ στα πανέμορφα σαλέ καις τις χλιδάτες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Δύσκολο να μιλήσεις για πόλεμο και θύματα σε μια κοινωνία που έκανε κατάχρηση της ειρήνης.

Δύσκολο ως αδύνατο να υπερασπιστείς τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός (αυτό το κακέκτυπο του ανθρωποκεντρισμού) είχε οδηγήσει στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους, που έβλεπαν τον επερχόμενο καπιταλισμό σα σανίδα σωτηρίας.

Αμετανόητοι και πεισματάρηδες Δον Κιχώτες που κυνηγούσαμε ανεμόμυλους σε μια εποχή που έφτιαχναν ανεμογεννήτριες.

Φοιτήτρια στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου, την κατεξοχήν σχολή των εκκολαπτόμενων πολιτικών, ένδοξο πεδίο ανταλλαγής πολιτικών διαξιφισμών με νομικό υπόβαθρο, ενορχηστρωμένων από τον αέρα αλαζονείας που διακατείχε μεγάλη μερίδα φοιτητών θεωρώντας εαυτούς γνώστες της νομικής επιστήμης.

Όσο εμείς μοιράζαμε φυλλάδια στα αμφιθέατρα για τη Σερβία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν γεμάτα αντιαμερικανισμό – ακόμα εξοργίζομαι με την οικολογική αναισθησία μας, αφού όλα κατέληγαν στα σκουπίδια και ουδέποτε σε κάδο ανακύκλωσης- , όσο παλεύαμε στις Γενικές Συνελεύσεις να μη περάσουν τα χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε. προγράμματα (πχ Ε.Π.Ε.Α.Ε.Κ), όσο φωνάζαμε για την παγκόσμια ειρήνη, άλλο τόσο οι συμφοιτητές μας (εντάξει, όχι όλοι) τρέχανε στα party της Δ.Α.Π., της Π.Α.Σ.Π. και της Α.ΔΗ.Κ. στα in club της πόλης ή συνωστίζονταν στα πολιτικά (κομματικά) τραπεζάκια να μαζέψουν σημειώσεις για να περάσουν κανένα δύσκολο μάθημα. Κι όταν οι ανωτέρω παρατάξεις γεμίζανε τα αμφιθέατρα με ταινίες τύπου «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι (πολύ όμορφη ταινία, ομολογώ), εμείς μαζευόμασταν σε μια αίθουσα μπροστά σε μια τηλεορασίτσα (αφού δεν είχαμε λεφτά για projector) και βλέπαμε ταινίες τύπου «Full metal jacket» του Κιούμπρικ ή το «Μεγάλο Δικτάτορα» με τον Charlie Chaplin. Άκρως κουλτουριάρικες και αντιπολεμικές, μα καθόλου εμπορικές…

Πάνω απ’ όλα η ποιότητα. Η σοσιαλιστική ποιότητα εννοώ. Διασκεδάζαμε σε ροκ μπαράκια -το Έκκεντρο με πολλά είδη μπίρας, ήταν από τα αγαπημένα μου, πολύ λυπήθηκα που έκλεισε-, ο Λωτός, το Berlin, ο Παπαγάλος, το FunKey με τα live, το Τι σε μέλι στην Ολύμπου. Άλλες φορές πάλι σε κουτουκάκια με πολλή ρετσίνα και κόκκινο κρασί (από τότε απέκτησα αλλεργία στο κόκκινο κρασί), με τραγούδια και πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις μέχρι πρωίας. Ο Καφενές του Σωτήρη στο Μπιτ Παζάρ, το Κουτούκι στην Καμάρα, οι Γειτονιές του Κόσμου, και το φαγάδικο του ιρακινού Φαρχάν, όπου σε στιγμές αναλαμπής παραδεχόμασταν ότι τρώγαμε με δική μας ευθύνη.

Διαβάζαμε ανελλιπώς Ριζοσπάστη για να έχουμε και άμεση επαφή με την πολιτική γραμμή του Κόμματος για να μη παρεκκλίνουμε ούτε χιλιοστό και περάσουμε στις μαύρες λίστες. Άλλωστε ήταν ο μόνος τρόπος για να κάνεις (έστω να εξασφαλίσεις) μια τύποις καριέρα στο Κόμμα. (έτσι γίνεται σε όλα τα κόμματα υποθέτω). Εκτός βέβαια από το ΣυΡιζΑ, πριν γίνει ενιαίο Κόμμα. Όταν ακόμα ήταν ένας συνασπισμός αριστερών μικροκομμάτων και οργανώσεων, όπου ο καθένας είχε τη δική του άποψη και πολιτική θέση και το μεγάλο ένδυμα της άμεσης δημοκρατικής πολυμορφίας ξεχείλωνε υπερβολικά.

Αν παρεκκλίναμε από τη γραμμή ο πέλεκυς έπεφτε βαρύς. Άμεση διαγραφή ή αλλιώς εξαναγκαστική παραίτηση, ή στην καλύτερη καθαίρεση από τα κομματικά όργανα, και τέρμα η κομματική καριέρα. Υπερβάλλω; Ίσως λιγάκι. Ίσως πάλι και όχι.

Και φυσικά δε νοείτο να μη διαβάζουμε τους μεγάλους κλασικούς θεωρητικούς για να κατανοήσουμε την ιδεολογία μας και να αναπτύξουμε επιχειρήματα για να κατατροπώσουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Όχι το Κεφάλαιο του Μαρξ δε το διάβασα. Δεν είχα τέτοιο καημό. Διάβασα όμως άλλα έργα του Μαρξ, λίγο Λένιν, και λίγο Ένγκελς. Το πρόβλημα όταν διαβάζεις τους θεωρητικούς είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η διαφορά ανάμεσα στη θεωρία και στην πρακτική που εφαρμόστηκε είναι μεγάλη, ενίοτε δε χαοτική.

Πάντα μπροστά στις διαδηλώσεις, κόβαμε πολλά χιλιόμετρα ποδαρόδρομο, στην Εγνατία, στην Λεωφ. Νίκης και στην Τσιμισκή, περνώντας μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία με το αγαπημένο σύνθημα «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» ή αν θέλαμε λίγο πιο διανθισμένο πχ «Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη, Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», μέχρι το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Και φυσικά τις 78 μέρες που κράτησε ο βομβαρδισμός στη Σερβία, το θέατρο των συγκρούσεων είχε μεταφερθεί στο λιμάνι στη δυτική έξοδο της πόλης, πύλες 11 και 14, όπου τα δακρυγόνα και τα χημικά πήγαιναν σύννεφο. Και όπου τρέχαμε, μετά από τηλεφωνική ειδοποίηση στις 4.00 τα χαράματα να σταματήσουμε το τρένο που έβγαινε με οπλισμό για να κινήσει για το βορρά. (Όταν διηγήθηκα πρόσφατα το περιστατικό σε συναδέλφους, με κοίταξαν έκπληκτοι στην αρχή, στη συνέχεια κοίταξαν το αδύνατο σώμα μου κι έσκασαν στα γέλια) Highlights εμπειρίες. Το καλό βέβαια –ταξικά καλό εννοώ- ήταν ότι μαζί με εμάς κόβανε χιλιόμετρα αστυνομικοί και ασφαλίτες που είτε έμπαιναν στην πορεία, είτε παρακολουθούσαν διακριτικά φακελώνοντας σιωπηλά.

Κι όμως. Η θητεία μου στην ΚΝΕ και στην φοιτητική παράταξη αυτής την Π.Κ.Σ. ήταν για μένα μεγάλο σχολείο. Καταρχήν έμαθα να αναλύω και να εξηγώ πολιτικά τα γεγονότα και να κατανοώ γιατί συμβαίνουν πράγματα και τι σκοπό έχουν. Έμαθα να δουλεύω συνεργατικά, πχ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ που τα στήναμε μόνοι μας, όπου έκανα διάφορες εργασίες από βάψιμο μέχρι μαγείρεμα και καθάρισμα του χώρου. Έμαθα ιστορία πχ για τον Αλιέντε στη Χιλή και πώς σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία, για τον Τσε και την Κουβανική επανάσταση, για τον Φράνκο της Ισπανίας, τον Στάλιν της Ε.Σ.Σ.Δ. και για πολλούς άλλους. Γνώρισα τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ανακαλύπτοντας ταινίες διαμάντια. Μόντυ Πάιθονς (Η ζωή του Μπράιαν, από τις αγαπημένες μου) Εμίρ Κοστουρίτσα, (άσπρος γάτος, μαύρη γάτα…) και άλλες, και εκτίμησα το έντεχνο και το πολιτικό τραγούδι. Από Θεοδωράκη, Δημητριάδου, Φαραντούρη μέχρι Πυξ Λαξ, Διαφανα Κρίνα, και Υπόγεια Ρεύματα.

Έκανα φίλους, με κανα δυο από τους οποίους κρατάω επαφή μέχρι σήμερα και τους έχω μέσα στην καρδιά μου.

Το πιο σημαντικό μάθημα όμως που πήρα, και το κατανόησα πλήρως μετά από 17 χρόνια περίπου ενασχόλησης με τα πολιτικά, πρώτα από το χώρο του ΚΚΕ και μετά του ΣυΡιζΑ, ήταν αυτό που τόσο απλά είπε ο Χρόνης Μίσσιος «Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά»

Καστοριά 12/06/2016