Όταν είσαι στο 3-4% είναι πολύ εύκολο να κρατάς την ιδεολογική σου ταυτότητα καθαρή και ανόθευτη, κριτικάροντας, ίσως κατά μία άποψη εκ του ασφαλούς, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και όποιον άλλο νομίζεις, προσπαθώντας να πριονίσεις λίγο λίγο την κυρίαρχη θέση τους στο πολιτικό βάθρο, και να καρπωθείς τα ποσοστά της πτώσης τους.
Σε αυτό το επίπεδο όλα τα ιδεολογήματα και χαρακτηριστικά της Αριστεράς παραμένουν κυρίαρχα στον τρόπο σκέψης και δράσης των ανθρώπων που ονομάζουν εαυτούς Αριστερούς. Όταν όμως λόγω συγκυριών, νομοτελειακών και μη, με μία απότομη εκτίναξη βρίσκεσαι σε θέση εν δυνάμει κυβέρνησης, πρέπει να έχεις όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα εμποδίσουν τον ευτελισμό σου από επαναστάτη κόντρα στο σύστημα σε διαχειριστή αυτού.
Το στοίχημα, (η υπέρβαση) δεν αφορά τον ΣυΡΙζΑ ως Κόμμα. Το στοίχημα αφορά (πρωτίστως και κυρίως) όλους εμάς ως μεμονωμένα άτομα που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Αριστεροί. Ως άτομα που επιζητούμε το διαφορετικό, που το «μότο» μας είναι «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Πέρα από τις μάχες που δίνουμε στην κοινωνία, στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας, στη τοπική αυτοδιοίκηση, απέναντι στα οργανωμένα συμφέροντα και στα οικονομικά Lobby του συστήματος, πέρα από την καθημερινή μάχη της επιβίωσης, η μητέρα των μαχών είναι αυτή που (πρέπει να) δίνουμε με τον εαυτό μας. Η καθημερινή μας αυτοκριτική. Το πώς θα διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά και τα ιδανικά εκείνα που μας προσδιορίζουν ως αριστερούς, πχ ο αλληλοσεβασμός, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, η γενναιότητα και κυρίως το «εμείς» μπροστά από το «εγώ».
Η άνοδος του ΣυΡΙζΑ, που καθιστά το κόμμα εν δυνάμει κυβέρνηση έχει ως επακόλουθο το μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία με στόχο τη δημιουργία ενός πλατιού ρεύματος ανατροπής της υφιστάμενης πολιτικής βαρβαρότητας ή της υφιστάμενης βάρβαρης πολιτικής. Το εγχείρημα αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο αλλοίωσης του ΣυΡιζΑ. Κίνδυνος που δεν προέρχεται μόνο από εξωτερικούς «εχθρούς» δηλαδή αθρόες εγγραφές νέων μελών κυρίως από το χώρο του Πασοκ, ή διάφορους καρεκλοκένταρους και εξουσιολάγνους, όψιμους επαναστάτες που οσμίστηκαν εξουσία και ντύθηκαν τον μανδύα του αριστερού, αλλά κυρίως ελλοχεύει μέσα στον ίδιο του ΣυΡιζα, και έχει να κάνει με το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε αυτό το κυβερνητικό ποσοστό και την εξουσία. Όχι σε επίπεδο προτάσεων και λύσεων. Είναι δεδομένο ότι ο ΣυΡιζΑ έχει και κυβερνητικό λόγο και προτάσεις και σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την κρίση και το πολιτικό/οικονομικό τέλμα. Το θέμα είναι το κατά πόσο θα διαφυλάξουμε και θα υπερασπιστούμε τις Αρχές και αξίες της Αριστεράς και δε θα πέσουμε θύματα της μάγισσας Κίρκης-Εξουσίας.
Αναμφίβολα κανείς δε μπορεί να εκδώσει πιστοποιητικά αριστεροσύνης, πόσο μάλλον η υπογράφουσα το παρόν άρθρο, μια νεόκοπη στην πολιτική γενικά και στο χώρο της Αριστεράς ειδικότερα. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να νουθετήσει, επικρίνει ή κατακρίνει. Φιλοδοξεί απλά να θέσει έναν προβληματισμό για το κατά πόσο η συμπεριφορά μας τόσο απέναντι στους κομματικούς/πολιτικούς μας συντρόφους, όσο και έξω στην κοινωνία στις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις, αντικατοπτρίζει με πλήρη (ή σχεδόν πλήρη) συνέπεια το ηθικό νόημα και βάρος που εμπεριέχει η λέξη Αριστερά. Δηλαδή μόνο η δήλωση «είμαι αριστερός» χωρίς να συνοδεύεται από ανάλογο τρόπο σκέψης και φιλοσοφία και κυρίως πράξεις δεν είναι αρκετή.
Ένας άλλος καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Αλλά αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και την κοινωνία, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας.
21-05-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου