Η μάχη της εικόνας

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Λάθος. Ζούμε στην εποχή της ψηφιακής εικόνας. Άρτος και θέαμα στις ρωμαϊκές αρένες της τηλεόρασης, των video games, της εικονικής πραγματικότητας.

Υπάρχουν ‘εικόνες’ και Εικόνες. ‘εικόνες’ που απλά μας διασκεδάζουν και Εικόνες που μας ψυχαγωγούν. Οι δεύτερες είναι εικόνες γεμάτες χρώμα και συναίσθημα. Εικόνες της μίας αληθινής πραγματικότητας. Εικόνες του τόπου μας.

Οι καφεκίτρινες αποχρώσεις που παίρνουν τα φυλλώματα των δέντρων στην οροσειρά των Οντρίων το φθινόπωρο. Η ομίχλη που σηκώνεται από τον Αλιάκμονα και αγκαλιάζει σιγά σιγά το βουνό τα χειμωνιάτικα πρωινά. Τα χωριουδάκια πνιγμένα σε λουλουδάτα χρώματα την άνοιξη. Η εκτυφλωτική αντανάκλαση του ηλιόφωτου στους λευκούς τοίχους των σπιτιών τα καλοκαιρινά καταμεσήμερα. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην καθημερινότητά μας για να παρατηρήσουμε τις ομορφιές του τόπου όπου ζούμε;

Ζούμε σε μια εποχή όπου μέσα από την πολιτιστική υποκουλτούρα της τηλεόρασης (και των media γενικότερα) έχουμε ανυψώσει τα ‘τίποτα’ σε ‘κάτι’. Τα τηλεοπτικά σκουπίδια έχουν βαφτιστεί τηλεοπτικά προγράμματα και έχουμε δώσει σημασία σε κάθε ασήμαντο και τυχάρπαστο που με περισσό θράσος θεωρεί ότι επιτελεί πολιτιστικό και κοινωνικό έργο. Προγράμματα κενά περιεχομένου και ουσίας – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- που προβάλλουν ως πραγματική ζωή τη χλιδή, την υποκουλτούρα, την πολιτισμική και πολιτιστική απουσία.

Πού εκδηλώνεται ο πολιτισμός; Στα μουσικά reality shows όπου το κάθε φιντάνι παριστάνει –ή πιστεύει- ότι τραγουδάει ή στα ταβερνάκια και στις μπουάτ με 2-3 κιθάρες; Στις τηλεοπτικές σειρές χωρίς θέμα, ροή και περιεχόμενο ή στις ανεξάρτητες θεατρικές παραστάσεις ερασιτεχνικών ομάδων;

Που εκδηλώνεται η ιστορία; Στις επικές εικονικές μάχες των video-games ή στα μουσεία, στα μονοπάτια και στα βουνά του τόπου μας;

Που εκδηλώνεται η κοινωνικότητα; Στους εικονικούς τόπους δικτύωσης των ψηφιακών φίλων ή στα σπίτια (και στα ταβερνάκια) γύρω από ένα τραπέζι με κουβέντα και επιτραπέζια παιχνίδια;

Έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία. Έχουμε ξεχάσει να κουβεντιάζουμε. Έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας στα πιο απλά πράγματα: Στις μυρωδιές των νυχτολούλουδων, στις γεύσεις των παραδοσιακών φαγητών του κάθε χωριού, στα κόκκινα φώτα του αεροδρομίου τη νύχτα, στις φωνές των παιδιών στις αλάνες, στα ξωκλήσια και στις πετρόχτιστες βρύσες στις πλατείες.

Καιρός να κλείσουμε τις τηλεοράσεις, να απορρίψουμε όλα τα προϊόντα υποκουλτούρας που μας σερβίρουν και να ξαναφτιάξουμε τις παρέες μας. Να ευφραίνουμε την ψυχή μας και να γεμίσουμε τη ζωή μας με μυρωδιές, γεύσεις, ήχους, εικόνες και χειροτεχνήματα καμωμένα με αγάπη και μεράκι.

15-11-2010