Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ.

Πάντα στις εθνικές γιορτές αυτοί που βγάζουν τους πιο ένθερμους και πύρηνους λόγους είναι αυτοί που συνήθως έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, έχοντας υποκύψει σε εξωθεν και ανωθεν εντολές. Οι πραγματικοί ήρωες σιωπούν από αξιοπρέπεια και ταπεινότητα. Περιμένουμε δυο μέρες το χρόνο, να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι για το ένδοξο παρελθόν μας και τους προγόνους μας και ας ξεφτιλίζονται οι σύγχρονοί μας, βολεμένοι στις θεσούλες τους και στον μισθουλάκο τους, αναγκάζοντας με την εθελόδουλη στάση τους τους απογόνους τους να ζήσουν σε μια δυστοπία.

Κάθε 28η Οκτώβρη μισούμε τους Γερμανους, κάθε 17 Νοέβμρη τους Αμερικανούς και κάθε 25 Μάρτη τους Τούρκους, γι΄αυτα που μας κάνανε. Εννοώ ότι τους μισούμε λίγο περισσότερο απ ό,τι τους μισούμε όλο το χρόνο. Φονιάδες των λαων Αμερικάνοι, κουμάντο κάνει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, παλιογερμανάραδες, και πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικιά μας θα ναι η Αγιά Σοφιά... Για αυτά που κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας ούτε λόγος βέβαια. Η θυματοποίηση είναι ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να αποφύγεις την ευθύνη που σου αναλογεί. Ασχολούμαστε με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να μην κοιτάξουμε τα φαντάσματα του σήμερα, που μας γελάν κατάμουτρα στους καθρέφτες μας.

Οι εθνικές εορτές -επέτειοι κρύβουν μεγάλη υποκρισία. Παρελάσεις με άρματα μάχης, παράτες και δεξιώσεις, ευχολόγια και δοξολογίες, ψεύτικη συγκίνηση μπροστά στις κάμερες, και μόλις σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία ξεκινά το θέατρο του παραλόγου. Πουλάνε οι κυβερνώντες την εθνική ψυχή στο διάβολο, σαν τον Φάουστ του Γκαίτε... (του Γερμανού Γκαίτε...-Δεν ειμαστε οι μόνοι που έχουμε το προνόμιο του δημιουργικού πολιτισμού) Αυτό που ζούμε σήμερα προσομοιάζει περισσότερο σε κωμωδία του Αριστοφάνη παρά σε τραγωδία του Αισχύλου ή του Σοφοκλή. Ή μαλλον είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Τραγικά γελοίο ή γελοία τραγικό. Και καθένας περιμένει και αποζητά την κάθαρση με διαφορετικό τρόπο.

Η κάθαρση έρχεται μέσα απο την αναμέτρηση, με τον “εχθρό”, με την Αντίσταση σε ό,τι σε υποβιβάζει σαν ανθρώπινη οντότητα, σε ό,τι απειλεί να υπονομεύσει την ποιότητα της ζωής σου. Όχι την υλική. Μιλάω για την ηθική-αξιολογική-πνευματική. Αυτόν τον κώδικα αξιών που κουβαλάμε μέσα μας και μας καθορίζει ως ανθρώπους. Με αυτήν την έννοια ίσως ο πραγματικός ρόλος των εθνικών επετείων, είναι να μας θυμίζει όχι το τι ήμασταν κάποτε ως λαός, αλλά το τι μπορούμε να γίνουμε, πρώτα σε ατομικό επίπεδο και μετά σε κοινωνικό. Γιατί η επανάσταση και η αντίσταση ξεκινά πρώτα από μέσα μας.

Θεσσαλονίκη 28 Οκτώβρη 2017



Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το μεσημέρι της 23ης Φλεβάρη 2017, είδα με τα μάτια μου έναν παλιάνθρωπο (πρώην πελάτη του γραφείου) να πυροβολεί εν ψυχρώ και σε απόσταση λιγότερη του μέτρου τον συνεργάτη μου και μετά να στρέφει το όπλο πάνω μου και σε απόσταση μικρότερη των 5 εκατοστών από το στήθος μου και να με απείλει οτι θα πυροβολήσει κι εμενα. Να πω την αλήθεια δε μου είχε ξανατύχει να γίνω μάρτυρας απόπειρας ανθρωποκτονίας, ούτε να με απειλήσουν με όπλο, ούτε να δω τα χέρια μου βαμμένα με το αίμα ενός ανθρώπου. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Συνήθως όλες τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου τις περνάω μόνη μου. Έχω βέβαια στήριξη από οικογένεια και φίλους, αλλά θεωρώ ότι στην τελική τη μάχη τη δίνει ο καθένας μόνος του. Κανείς δε μπορεί να σκεφτεί αντί για σένα, και κυρίως κανείς δε μπορεί να νιώσει αντί για σένα. Η ψυχή είναι μόνο δική μας.

Εν πάσει περιπτώσει μετά από παρότρυνση φίλων αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή για να διαχειριστώ το σοκ. Οι ψυχιθεραπευτές δε μένουν φυσικά μόνο στην επιφάνεια. Έχουν την τάση να σκαλίζουν και το υπόβαθρο και λίγο λίγο να φέρνουν στο φως γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος κοντινού και μακρινού, που έχουν επιδράσει, χωρις εσύ να μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος , στον ψυχικό σου κόσμο. Αυτό που βγήκε λοιπόν από την κουβέντα -πέραν των άλλων πραγμάτων- είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχω βιώσει πολλά και διαφορετικά είδη πένθους.

Έχουμε συνδέσει το πένθος με την απώλεια κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Ο θάνατος όμως δεν αφορά μόνο το φυσικό σώμα. Ο θάνατος μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ο θάνατος μιας σχέσης, ερωτικης, φιλικής, οικογενειακης. Έρωτες που ξεκίνησαν και τελείωσαν άδοξα. Φιλίες μαακροχρόνιες που κατέληξαν σε τοξικές σχέσεις ρουτίνας. Επαγγελματικές συνεργασίες που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προυποθέσεις και διαλύθηκαν μετά από λιγο καιρό.


Από το 2011 μέχρι το 2015 έχασα τέσσερα αγαπημένα πρόσωπα από καρκίνο. Τον φίλο μου τον Δημήτρη στα 34, τον γιο της νονάς μου επίσης Δημήτρη στα 40, τον σύντροφο του ΣυΡιζΑ Τάσο 57  και την αδερφή μου τη Λίτσα στα 37. Ειδικά για την αδερφή μου ο πρόωρος θανατός της είναι μια πληγή που θα την κουβαλάω σα σημάδι στην ψυχή μου, μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Έχασα και την σκυλίτσα μου την Αμελί, και για όσους αγαπούν τα σκυλιά κι έχουν δικα τους γνωρίζουν πώς κι αυτό είναι μια μεγάλη απώλεια. Όχι τόσο μεγάλη όσο να χάσεις δικό σου άνθρωπο, αλλά μεγάλη παρόλα αυτά.

Ερωτεύτηκα και χώρισα επίσης. Σχέσεις κοντινές, σχέσεις από απόσταση, σχέσεις που δεν άντεξαν. Και κάθε τέλος μιας σχέσης σε βάζει σε μια διαδικασία πένθους και περισυλλογής, άσχετα με το ποιος ζήτησε το χωρισμό. Είναι τα συναισθήματα που πρέπει να διαχειριστείς. Χαίρεσαι, στενοχωριέσαι, γελάς, κλαις, σου λείπει, του λείπεις, θυμώνεις, με αυτόν, με τον εαυτό σου, με τις συνθήκες. Κάποια στιγμή το ξεπερνάς, προχωράς ξαναερωτεύεσαι και φτου και από την αρχή. Νομίζω ότι αυτό που γράφαμε στα θρανία μας μικρά L.F.E (Love for ever) δεν ισχύει. Ή ισχύει σπάνια.

Σταμάτησα να κάνω παρέα με κάποιους ανθρώπους και έκανα καινούργιους φίλους. Ο άνθρωπος εξελίσσεται.Κι εγω όσο μεγαλώνω αναζητώ άλλα πράγματα. Στην εφηβεία και στην πρώτη νιότη θυσιάζεις την ποιότητα για την ποσότητα. Αλλά από μια ηλικία και μετά, ανάλογα και με το βαθμό ωρίμανσης του καθενός, ενδιαφέρεσαι για κάθε τι ποιοτικό, κι ας είναι σπάνιο. Μπορεί να κάνεις χρόνια παρέα με κάποιον, ακόμα και αν είναι φίλος σου από την παιδική σου ηλικία, και να φτάσεις σε ένα σημείο όπου συνειδητοποιείς ότι με αυτόν τον άνρθωπο δεν μπορείς πλέον να κάνεις παρέα, γιατι δεν έχεις κάτι κοινό. Ο καθένας προχωράει με διαφορετικό ρυθμό και αναζητά άλλα πράγματα. Δεν φταίει κανένας γι αυτο. Απλά συμβαίνει. Προφανώς ουτε το FFE (Friends For ever)ισχύει. Ή ισχύει σπάνια.

Συνεργάστηκα επαγγελματικά με συναδέλφους για ένα χρονικό διάστημα, προχώρησα μόνη μου μετά για αρκετά χρόνια μέχρι πρόσφατα που έκανα το μεγάλο βήμα και ξεκίνησα νέα συνεργασία στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και επαγγελματικά μετράω απώλειες που προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα. Αλλά και επιτυχίες που δίνουν δύναμη. Η Δικηγορία είναι ένα επάγγελμα δημιουργικό. Βλέπω τις υποθέσεις σαν ένα παζλ που πρέπει να βάλεις τα κομματια στην θέση τους για να ολοκληρώσεις την εικόνα. Του απονέμειν δικαιοσύνη. Είναι ωραίο συναίσθημα να βοηθάς ανθρώπους και να τους βλέπεις μετά χαρούμενους και ανακουφισμένους. Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά. Γιατί υπάρχει και η σκοτεινή. Να διαχειριστείς τους πελάτες, να συγκρουστείς με αντιδίκους ή με τους δικαστές, να πληρωθείς την πραγματική αξία της δουλειάς σου που συμβαίνει σπάνια, ειδικά τώρα με την κρίση, να κάνεις τον ψυχολόγο, τον διαμεσολαβητή. Και επικίνδυνο επίσης, όπως αποδείχτηκε στην πράξη...


Και υπάρχει και ο πολιτικός θάνατος. Όταν συμμετέχεις σε ένα πολιτικό κόμμα και βλέπεις τα παιχνίδια εξουσίας και πολιτικής επιβολής που παίζονται μέσα, συχνά με αθέμιτα μέσα και νιώθεις το συντροφικό μαχαίρι να καρφώνεται στην πλάτη σου. Ιδεολόγος εκ πεποιθήσεως, μετά από μια σύντομη θητεία στην ΚΝΕ στα φοιτητικά μου χρόνια, το 2007 μπήκα στον τότε ΣυΡΙζΑ και στον Συνασπισμό. Αποχώρησα το 2009, από τη ενεργό πολιτική δράση αν και ιδεολογικά πάντα ήμουν στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ξανα επέστρεψα το 2012 και εντάχθηκα στο ΣυριζΑ. Και μετά στην πορεία, όταν η προοπτική της εξουσίας άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα άρχισαν τα όργανα. Μια εμφύλια σύγκρουση με ιδεολογικοπολιτικές αιτίες. Ως συντονίστρια του Ν Καστοριας, έπρεπε να κρατήσω ισορροπίες που δεν κράτησα, να συμβιβάσω καταστάσεις που δεν μπόρεσα να κάνω, να οργανώσουμε με τη Ν/Ε εκδηλώσεις που παρόλο που σαμποταρίστηκαν από συντρόφους ήταν επιτυχημένες, να αντιμετωπίσουμε πολιτικές επιθέσεις έσωθεν και έξωθεν. Και τέλος στην κρίσιμη ώρα -ειδικά μετα το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη όπου είδα όλο το πολιτικό μας κυβερνητικό πρόγραμμα να γίνεται επι της ουσίας κουρελόχαρτο – να διαλέξεις στρατόπεδο. Παραμένεις ιδεολόγος ή συμβιβάζεσαι με την ελπίδα ότι θα κερδίσεις κάτι σε προσωπικό επίεπδο;; Μια καρεκλίτσα για παράδειγμα... Η γεύση της προδοσίας είναι πικρή. Και ειδικά για εμένα που ήμουν και υποψήφια βουλευτής είναι διπλά πικρή. Όχι μόνο γιατί θεωρώ οτι “πουλήθηκα” από την ηγεσία στην οποία είχα εμπιστοσύνη, αλλά κυρίως γιατί νιώθω ότι πούλησα άθελά μου τον κόσμο που με στήριξε. Η επιλογή λοιπον για μένα ήταν προφανης. Η ιδεολογία κέρδισε την καρεκλίτσα. Η Αριστερά (πρέπει να ) είναι ριζοσπαστική και επαναστατικη. Ποτέ συμβιβασμένη.
Δεν ξαναπήγα στον ψυχοθεραπευτη. Ο ένας λόγος ηταν οικονομικός. Ο άλλος ήταν ότι προς το παρόν θέλω να διαχειριστώ όλα αυτά που βγήκαν. Να τα κατανοήσω, να τα αποδεχτώ, και να τα μετουσιώσω σε κάτι δημιουργικό.
Γέννηση και θάνατος. Τα βασικά στοιχεία της ζωής μας. Η άεναη διαπάλη, η αέναη μάχη. Γέννηση, ανάπτυξη, θάνατος, αναδημιουργία. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Κάθε τι που τελειώνει δίνει τη θέση του σε κάτι καινούργιο. Ο κύκλος της ζωης. Άνοιξη, καλοκαίρι φθινόπωρο χειμώνας και πάλι άνοιξη κ.ο.κ. Κάθε μέρα κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε. Και νομίζω ότι μερικές φορές χρειάζεται να κάνουμε μία παύση. Να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να κλείσουμε τα κεφάλαια στη ζωή μας που πρέπει να κλείσουν γιατί όσο μένουν ανοιχτά μας κρατάνε πίσω. Να βιώσουμε την θλίψη της απώλειας και μετά ανακουφισμένοι με δύναμη να ανοίξουμε καινούργια. Ακόμα και αν φοβόμαστε. Μεχρι να φτάσουμε στο τέλος.
Όπως λεει και ο Χένρυ Ντέιβιντ Θορό
Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό,
θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής,
να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή
και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα.”


Θεσσαλονίκη 15 Ιούλη 2017.

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Σκόρπιες σκέψεις.

Υπάρχουν στιγμές που για να λύσεις τα διλήμματά σου πρέπει να πάρεις  επώδυνες αποφάσεις.
Άλλες φορές πάλι βολεύεσαι με ημίμετρα.
Τι αξία έχει να ζεις όταν όλα μέσα σου έχουν πεθάνει;
Κι όταν όλα αυτά που κάποτε αγαπούσες έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο σου και στοιχειώνουν τα όνειρά σου, ποιος μπορεί να σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη αν όχι ο εαυτός σου;
Πώς θα αναλωθείς δημιουργώντας αν δεν έχεις νιώσει πόνο;
Κι αν ο πόνος είναι το κίνητρο τότε τι είναι η αγάπη;
Πόσες φορές πρέπει να κάνεις delete και restart μέχρι ο υπολογιστής της ζωής σου να δουλέψει κανονικά και ομαλά χωρίς προβλήματα;
Στη σιωπή κρύβονται οι απαντήσεις. Στην απόσταση. Στην απεμπλοκή από τους "θορύβους" και  τις "παραφωνίες".
Στην αρμονία της μουσικής. Αυτής που παίζει μέσα στην ψυχή σου.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΑΛΥΠΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΑΛΥΠΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Συμπληρώνονται 4 χρόνια από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣυΡιζΑ, που μετέτρεψε τον αριστερό, πλουραλιστικό, δημοκρατικό πολιτικό φορέα σε πολιτικό κόμμα εξουσίας. Ένα νέο κόμμα που εφαρμόζοντας την μαρξιστική διαλεκτική συγκέρασε, αν και όπως αποδείχτηκε φαινομενικά μόνο, τις διάφορες ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, όπως αυτές εκφράζονταν από τις εσωκομματικές τάσεις και συνιστώσεις, σε ένα κεντρικό πολτικό πρόγραμμα και σχεδιασμό.
Η μετατροπή του πολιτικού φορέα σε κόμμα ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας πορείας κινηματικής που συνδιαμόρφωσε και συνδιαμορφώθηκε με τα κοινωνικά κινήματα είδικα από το 2010 και μετά, όταν η κρίση είχε ενσκήψει στην ελληνική κοινωνία και τα κοινωνικά κεκτημένα και δικαιώματα άρχισαν να συνθλίβονται στις μυλόπετρες του νεοφιλελευθερισμού. Το καπιταλιστικό σύστημα μεταλλασόταν ως εξωγήινο χολυγουντιανό ον σε κάτι άλλο πιο βάρβαρο και πιο απειλητικό.
Κινήματα αυτόβουλα, ετερόκλητα, χωρίς πολιτική ομπρέλα, τουλάχιστον χωρίς εμφανή πολιτική ή κομματική ομπρέλα) και γι' αυτο λίγο ανοργάνωτα, έλλειμα που ωστόσο αντισταθμιζόταν από την ενθουσιώδη συμμετοχή των πολιτών.
Από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές και από το κίνημα του Δε Πληρώνω μέχρι τις πλατείες των αγανακτισμένων, η κοινωνία προσπαθούσε να εκφραστεί και να βρει διέξοδο, μετεωριζόμενη ανάμεσα στην πλήρη ριζοσπαστικοποίηση και στον συντηρητισμό.

Μέσα από αυτά ο ΣυΡιζΑ αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε σε κόμμα εξουσίας, έχοντας ως πολιτική περιουσία όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τα κοινωνικά κινήματα: Αλληλεγγύη, δημιουργικότητα, διεθνισμός, πλουραλισμός απόψεων, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, συγκρουσιακή διάθεση, και έχοντας ως πολιτικό πρόταγμα την μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή που θα έκανε πράξη το σύνθημα που πρωτοστατούσε σε κάθε κινητοποίηση ειδικά από το 2001 και μετα: Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, και θα οδηγούσε στον κύριο στόχο που πρέπει να έχει κάθε Αριστερό Κόμμα: Τον Σοσιαλισμό.

Αναφέρει η ιδρυτική διακήρυξη ανάμεσα σε όλα τα άλλα ωραία, ενίοτε δε λίγο βαρύγδουπα ή μεγαλεπίβολα. σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος
Ο «άλλος κόσμος» που «είναι εφικτός» είναι ο «κόσμος» του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο «κόσμος» όπου όντως ο «άνθρωπος» και οι ανάγκες του είναι «πάνω από τα κέρδη», γιατί το «κέρδος» έχει πάψει να αποτελεί κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η δήθεν ‘φιλολαϊκή’ διαχείρισή του. Ο καπιταλισμός συνιστά σύστημα εκμετάλλευσης που στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με στόχο και κίνητρο το ιδιωτικό κέρδος, σύστημα που εμείς αντιμαχόμαστε στον ίδιο τον πυρήνα του. Αντιμετωπίζει την τεχνολογία και τις καινοτομίες εκεί λελογισμένα, έχοντας στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών και όχι τη διεύρυνση των ανισοτήτων και την εμπέδωση των τεχνικών κυριαρχίας των λίγων πάνω στους πολλούς.
Το κοινωνικό και πολιτικό κίνημα στη χώρα μας έχει ήδη αναδείξει ορισμένους βασικούς αρμούς του δρόμου προς αυτή την κατεύθυνση: την αλληλεγγύη ενάντια στον ανταγωνισμό και τη λογική της ιδιώτευσης. την προστασία του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και ενάντια στην συχνά διεφθαρμένη και αναποτελεσματική κρατική διαχείριση. την ανάγκη να προστατευθούν από την άκρατη κερδοφορία του κεφαλαίου και την υποταγή στην αγορά τα θεμελιώδη αγαθά: ο αέρας, το νερό, η θάλασσα, το περιβάλλον, τα βασικά είδη διατροφής, η πρόσβαση στην παιδεία και στον πολιτισμό, η υγεία, η περίθαλψη, η κοινωνική πρόνοια, οι ενεργειακοί πόροι, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες και η γεωγραφική συνοχή της χώρας, ο φυσικός και ο ορυκτός πλούτος. Οι αρμοί αυτοί συνοψίζονται στο αίτημα να οικοδομηθεί και να αναπτυχθεί η οικονομία των αναγκών ενάντια στην οικονομία του κέρδους
Η διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν υπακούει στις ιδιοτέλειες των πολιτικών φιλοδοξιών ούτε αποτελεί πρόταση για καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος ή απλώς για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση και στα κεκτημένα που χάθηκαν. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς αποσκοπεί να σταματήσει τον κοινωνικό και οικονομικό κατήφορο που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, να εξαλείψει τη διαπλοκή και τη διαφθορά, να μεταρρυθμίσει ριζικά και δημοκρατικά το κράτος και τους θεσμούς του, και να ανοίξει μια νέα πορεία”
Ως εδώ όλα καλά. Στη βάση αυτή και με ορατό πλέον το ενδεχόμενο ανάληψης της Κυβέρνησης, έγινε προσπάθεια να ανοιξει το κόμμα στην κοινωνία με αθρόα ένταξη μελών προερχόμενα από διάφορους πολιτικούς χώρους, λειτουργώντας κατά κάποιο τρόπο ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, χωρίς να θέσει κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες που θα περιφρουρούσαν σε επίπεδο ιδεολογικό τις ουσιαστικές πολιτικές αξίες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κομματος. Εν ολίγοις δεν υπήρχε κανένα κριτήριο ένταξης, πέρα από το αν κάποιος ήταν γνωστός για την ενθερμη υποστήριξη του στα μνημόνια, ή απλά γνωστός φασίστας.
Άλλο όμως το άνοιγμα και άλλο το ξεχείλωμα.
Αφ'ης στιγμής η προοπτική της ανάληψης της εξουσίας έγινε αυτοσκοπός και υπερκέρασε την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής, το κόμμα, από κόμμα των ισότιμων πολιτικά μελών μετατράπηκε σε άλλο ένα συστημικό αρχηγικό κόμμα, με παραγοντισμους και πρακτικές μικροπολιτικών συμφερόντων με όλες τις συνέπειες. Το ηθικό πλεονέκτημα είχε χαθεί.

Ασφαλώς και δεν υπάρχουν αριστερόμετρα για να μετρηθεί η αριστεροσύνη του καθενός. Ωστόσο υπάρχουν, κατά την αποψή μου, κάποιες αξίες, κάποια δομικά χαρακτηριστικά που συγκροτούν όλη αυτή την έννοια, ή μαλλον την Ιδέα της Αριστεράς, αποτελώντας την πεμπτουσία της.
Η Αριστερά (οφείλει να ) είναι ριζοσπαστική, πατριωτική, διεθνιστική, οικολογική, κινηματική, δημιουργική και εξελισσόμενη, αμεσοδημοκρατική, αντιφασιστική και πάνω απ 'ολα να έχει στόχο τον σοσιαλισμό.

Δεν μπορεί ένα κόμμα να θεωρείται ριζοσπαστικά αριστερό, όταν απεμπολεί από το λόγο του κάθε αναφορά στο σοσιαλισμό, ο οποίος σύμφωνα με την ιδρυτική του Διακύρηξη αποτελούσε στρατηγικό του στόχο.

Δε μπορεί να θεωρείται αριστερό, όταν επί της ουσίας προσπαθεί να γίνει ένας καλύτερος διαχειριστής του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος, του ίδιου συστήματος που αντιμαχόταν, του συστήματος που έχει φτωχοποιήσει την κοινωνία, έχει διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, έχει καταστρέψει τη μεσαία και μικρή αστική τάξη. Όταν από το “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” εφτασε στη θεσμοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών κι όταν έχει ξεπουλήσει τα δημόσια αγαθά σε μεγάλα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα.
Όσο κι αν το Κράτος κατοχυρώνει σε επίπεδο συντάγματος μια σειρά ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για κατοχύρωση de jure και όχι de facto.

Με αυτό το σκεπτικό ο ΣυΡΙζΑ αναλαμβάνοντας την Κυβέρνηση μέσα από μια “ανίερη” συμμαχία έχασε την πολιτική του περιουσία και εξέδωσε ακάλυπτες πολιτικές επιταγές, που δε μπορεί πλέον να καλύψει, ούτε πρακτικά, πολύ δε περισσότεροο ιδεολογικά.

Αν ο δρόμος για το σοσιαλισμό περνάει μέσα από την ιδιωτικοποίηση και την κερδοφορία του Κεφαλαίου, ή ο Μάρξ έκανε λάθος, ή οι σύντροφοι εκεί στο ΣυΡιζΑ μάλλον δεν έχουν καταλάβει κάτι...

Μουράτη Ξανθίππη
Δικηγόρος
(πρώην μέλος του ΣυΡΙζΑ Καστοριάς)