Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2020

ΕΝΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα 
Τέλη Αυγούστου 2013. (Ή μήπως ήταν 2014;) Δεν θυμάμαι ακριβώς. Εκείνα τα χρόνια από το 2012 και μετά συχνά πυκνά καλύπτονται από ένα πέπλο ομίχλης. Επιλεκτική αμνησία λέγεται. Επιλέγω να θυμάμαι εκείνες τις στιγμές που ήμουνα χαρούμενη. Επιλέγω να ξεχνώ εκείνες τις στιγμές που πονούσα. Ή εκείνες τις στιγμές που βυθιζόμουν στο κενό της ανυπαρξίας μου. Ή μήπως στην ανυπαρξία του κενού μου;
Τέλη Αυγούστου λοιπόν. Ένα ζεστό ηλιόλουστο απόγευμα. Είχαμε επιστρέψει από οικογενειακές διακοπές στην Κρυοπηγή της Χαλκιδικής. Οικογενειακές τρόπος του λέγειν. Εγώ, η αδερφή μου, τα δίδυμα ανίψια μου και ο γαμπρός μου. 4 όμορφες μέρες. Γύρισα πίσω αισιόδοξη. Από που αντλούσα όλη αυτή την αισιοδοξία;. Η Λίτσα πάλευε με τον καρκίνο κι όμως εγώ ήμουν αισιόδοξη - σχεδόν σίγουρη- ότι θα τα κατάφερνε.  έβλεπα την ζωντάνια της, το ζεστό της χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια. Άκουγα το γέλιο της. Και σκεφτόμουν ότι όλα θα πάνε καλά. Οτί απλά ένας τόσο ζωντανός και νέος άνθρωπος δεν γίνεται να πεθάνει. 
Καθόμουν λοιπόν στο λαπ τοπ μου κι έψαχνα πληροφορίες για να κάνω ένα ταξίδι που το είχα καιρό στο μυαλό. Ένα ταξίδι περιπέτειας και γνώσης.  Santiago de Compostela. Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου, στην μακρινή, - δηλαδή όχι και τόσο μακρινή- Ισπανία.  Ο δρόμος των προσκυνητών. Ο αυθεντικός γαλλικός δρόμος. Από το Saint Jean de Port στην Γαλλία μέχρι το Santiago de Compostela. Με τα πόδια. Πάνω απο 700 (;) χλμ. Ή εκεί γύρω.  Ένας ολόκληρος μήνας. Έψαχνα με πολλή χαρά, με παιδικό ενθουσιασμό και μάζευα χρήσιμες πληροφορίες. Τι εξοπλισμός χρειάζεται, τι ταξιδιωτικά έγγραφα, πόσα χρήματα κλπ. 
Το ταξίδι δεν έγινε ποτέ. Το ζεστό και λαμπερό χαμόγελο της Λίτσας έσβησε ένα οχτωβριάτικο  ξημέρωμα δυο χρόνια μετά κι εγώ μπήκα σε άλλες περιπέτειες.  Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα, εκείνη η ζεστή αυγουστιάτικη μέρα έχει χαραχτεί στην μνήμη μου σαν μία από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.